Ο πελάτης έχει …….ντέρτια!!!

Πόσα τηλεφωνήματα ….πόσες συνεννοήσεις… πόσες ανατροπές μπορούν να συμβούν για να γίνει μια ρημαδομεταβίβαση ενός χωραφιού και συγκεκριμένα ενός μπαϊριού (Σ.Σ. ονομασία για τα ξηρικά χωράφια)! Ε λοιπόν να σας το πω κι αυτό! Πολλά ..πάρα πολλά…υπερβολικά πολλά…. αηδιαστικά πολλά!

Η εν λόγω υπόθεση ξεκινάει περίπου ένα χρόνο πριν, αλλά άντε να μη το πιάσω από τόσο παλιά γιατί θα πρέπει να γράψω μυθιστόρημα. Θα το πιάσω λοιπόν από παραπαραπροχθές!!

Πελάτης δικός μου, ο υποψήφιος αγοραστής. Από την απέναντι μεριά οι επίδοξοι πωλητές  ούτε ένας, ούτε δύο, ούτε τρείς….έξι παρακαλώ (για να μη το κουράζουμε), και σκορπισμένοι ανά την Ελλάδα και το εξωτερικό! Αρχίζει και γίνεται ενδιαφέρον ε;

Ο πελάτης μου – αγοραστής, γνωστός και μη εξαιρετέος «εκλεκτός» πελάτης του γραφείου μου επί σειρά ετών! Γνωστό επίσης σε μένα και υποθέτω και σε κάποιον ευρύτερο κύκλο ανθρώπων ότι η συνέπεια (σε πολλά πράγματα και δη στα ραντεβού του) δεν είναι ίδιον του χαρακτήρα του. Δεν το θέλει ο άνθρωπος αλλά τι να κάνουμε έτσι είναι η φτιάση του που λένε και στα χωριά.

Αρχικά λοιπόν, προηγήθηκε ένα μακρό χρονικό διάστημα όπου για να το πω έτσι σχηματικά: «φτάναμε στην πηγή και νερό δεν πίναμε» γιατί τη μια δε τα συμφωνούσαν στο ποσό, την άλλη δεν τα βρίσκαν στα μετρητά, την τρίτη του πονούσε ο δεξής αστράγαλος ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο…και πάει λέγοντας περνούσαν οι μήνες, μας άφηναν οι εποχές!

Ώσπου την παρελθούσα Παρασκευή (ή Πέμπτη δε θυμάμαι και καλά) πέφτει το τηλεφώνημα από τους πωλητές και τον αγοραστή ότι επετεύχθη τελικά η συμφωνία (δε γνωρίζω αν βάρεσαν και οι καμπάνες στο χωριό!)  ενημερώνουν κι εμάς τους δικηγόρους να προχωρήσουμε (εννοείται ότι πρώτα διασταυρώσαμε από όλες τις μεριές την πληροφορία γιατί τσουρουφλισμένοι ήμασταν οι άνθρωποι) και δόξη και τιμή «οι μηχανές ξαναπαίρνουν μπροστά» η υπόθεση «βγαίνει από το ψυγείο» για άλλη μια φορά και ξεκινάμε  τις συνεννοήσεις  μετά του συναδέλφου που εκπροσωπεί αυτό το μικρό «στρατό» πωλητών προκειμένου να καταφέρουμε να εκτελέσουμε την εντολή. Η  οποία εντολή ήταν -όπως γίνεται αντιληπτό – να περάσει η κυριότης του χωραφιού από τους πωλητές στον αγοραστή. Το τίμημα κανονισμένο…η καταβολή τοις μετρητοίς (αμ τι νομίζατε…λεφτά υπάρχουν  εδώ στα Σέρρας τουλάχιστον, γι’ αλλού δεν ξέρω), τίποτα σπουδαία νομικά δε χρειάζονταν (αλλά και αυτά που χρειάστηκαν είχαν επιλυθεί το προηγούμενο διάστημα, αφού όπως προείπα η υπόθεση  σερνόταν στα γραφεία μας εδώ και κάτι μήνες) οπότε τι μας έλειπε;  Ένα ρημαδοραντεβού (μιας και είχαμε και τους από μακριά συμβαλλόμενους που θα έπρεπε να ταξιδέψουν)  να συναντηθούμε όλοι μαζί, να μετρηθούνε τα λεφτά, να «πέσουν» οι υπογραφές να δεήσουμε να δούμε κι εμείς οι ταλαίπωροι δικηγόροι το χρώμα του χρήματος, να πάνε κι αυτοί στο καλό κι εμείς στο καλύτερο! Χα! Χα! Χα! (κλαυσίγελως)

Είναι γνωστό εξάλλου ότι όταν οι άνθρωποι (και δη οι δικηγόροι θα πω εγώ) κάνουν σχέδια, ο Θεός (μωρέ κι ο διάβολος μαζί) γελάει!

Εν πάσει περιπτώσει μια εβδομάδα πριν κλείνεται το ραντεβού για την ημέρα Πέμπτη. Ενημερώνονται οι δύο πλευρές, όλα οκ, οι πάντες σύμφωνοι, καταφθάνουν μετά βαΐων και κλάδων και ο εκ του εξωτερικού πωλητής και ο  εξ Αθηνών οι οποίοι έχουν έρθει μόνο γι’ αυτή τη δουλειά και με τα εισιτήρια της επιστροφής ανά χείρας.  Μένει μόνο να κανονιστεί η ώρα του ραντεβού. Στο μεταξύ έχουμε τρέξει με το συνάδελφο, έχουμε μιλήσει δεκάδες φορές στα τηλέφωνα, έχουμε εξετάσει κάθε λεπτομέρεια, κάθε πιθανό εμπόδιο, κάθε νομικό ζήτημα,  είμαστε σίγουροι ότι όλα βαίνουν καλώς, γιατί είπαμε…τσουρουφλισμένοι και σφόδρα υποψιασμένοι ήμασταν.

Πρωί,  πρωί την παραμονή της κρίσιμης ημέρας  χαρωποί, χαρωποί συναντιόμαστε τσεκάρουμε κάποιες επιμέρους συμφωνίες και συμφωνούμε να γίνει το ραντεβού για τις υπογραφές στις 12.00.

Επιστρέφω στο γραφείο και καλώ απευθείας τον πελάτη μου να τον ενημερώσω για την ώρα του ραντεβού (η μέρα είχε ήδη κλειστεί όπως προείπα). Το σηκώνει ο ίδιος και με το «εμπρός» που μου λέει κάτι ψύλλοι (ίσως και κάποια άλλα έντομα) αρχίζουν να μου μπαίνουν στ’ αφτιά. Πολύ τσιρίδα  και πολύ αγκομαχητό!

-Ελα του λέω, η Χαρούλα είμαι, το ραντεβού μας για τα συμβόλαια είναι για αύριο στις 12.00.

Κι αφού ολοκληρώνω τη φράση μου αρχίζει το «γλέντι». Αφήνει ένα μακρόσυρτο ξεφύσημα και μου λέει:

-Κοίταξε να το αναβάλλεις γιατί τώρα είμαι σε μαύρα χάλια, έχω χοντρό πρόβλημα, τρέχω και δε φτάνω, μου συμβαίνει το και το…….. (Εντάξει τώρα το πρόβλημα του δεν ήταν και η συντέλεια του κόσμου αλλά να θυμίσω ότι όπως προαναφέρω, η συνέπεια δεν είναι ίδιον του χαρακτήρα του, όπερ μεθερμηνευόμενον ό,τι μπορεί να αναβάλλει θα το αναβάλλει).

Ωχ! Μούρχεται το εγκεφαλικό! Κλάψε με μάνα κλάψε με. Θα γίνω φονιάς! Και άλλες τέτοιες χαρούμενες σκέψεις με κατακλύζουν.

-Ρε σύ, ( μάλιστα, ΡΕ με κεφαλαία γιατί και οι δικηγόροι έχουν νεύρα και γιατί στον συγκεκριμένο είχα και το θάρρος, ένεκα που ήταν παλιός πελάτης) του λέω, πας καλά; Εδώ και μια βδομάδα έχει κλειστεί το ραντεβού, έχει έρθει κόσμος από τα εξωτερικά και από τα εσωτερικά και τώρα θα τους πω εγώ «γυρίστε πίσω βρε λεβέντες, δεν ευκολυνόμαστε τώρα, έχουμε ντέρτια, μιαν άλλη φορά ευχαρίστως να ανταμώσουμε!!!»

Ψυχραιμότατος και απαθέστατος ο δικός μου (αυτό ξέχασα να πω ότι είναι ίδιον του χαρακτήρα του) μου λέει:

-Περίμενε έρχομαι από κεί να τα πούμε από κοντά. Άντε να δούμε σκέφτομαι μήπως κι από κοντά τον πείσω.

Οσονούπω καταφθάνει ο λεβέντης μου με ύφος «Στέλλα φύγε κρατάω μαχαίρι» και σαράντα οκάδες νεύρα (δεν τα ζύγισα, με τα μάτι τα «έκοψα»).  Ξεφυσάει ωσάν ταύρος σε υαλοπωλείο, δεν προλαβαίνω να μιλήσω και μου εξιστορεί εν ολίγοις το πρόβλημα του, εξαιτίας του οποίου αδυνατεί λέει να έρθει στο ραντεβού και να το αναβάλλουμε λέει, ας το κάνουμε Δευτέρα λέει….. και δε συμμαζεύεται.

Παναγιά μου Γρηγορούσα, πώς ακούω όλα τούτα και δεν πέφτω τ’ ανάσκελα να με κάνουν αέρα δέκα μαύροι και να μη συνέρχομαι!  Ο άνθρωπος είναι ολοφάνερο ότι δεν κατανοεί ποσώς ότι «κρεμάει» στην κυριολεξία οχτώ άτομα (εμένα , το συνάδελφο, και τους έξι πωλητές να υπενθυμίσω) έτσι απλά γιατί έχει το δικό του ντέρτι!  Βρε προσπαθώ με το καλό, βρε με το άγριο να του εξηγήσω ότι μπορεί να μεταφερθεί το ραντεβού νωρίς το πρωί (ακόμη και πολύ νωρίς δηλαδή) ώστε απρόσκοπτα να ασχοληθεί μετά με το πρόβλημα που του ανέκυψε, τίποτα ο δικός μου. Τα λόγια μου βρίσκουν τοίχο, τι τοίχο δηλαδή μπετόν αρμέ!

Εγώ είμαι να ανοίξει η γη να με καταπιεί! Πώς το λέω του συναδέλφου τώρα. Στο μεταξύ ο πελάτης έχει γίνει καπνός και μένω εγώ να κοιτάω με τρόμο το τηλέφωνο και να σκέφτομαι ότι πρέπει να πάρω να ενημερώσω το συνάδελφο για την πιο τρελή κι αναπάντεχη ανατροπή της τελευταίας στιγμής. Εκεί λοιπόν με παραδέχθηκα για τη γενναιότητα μου! Το σήκωσα το ακουστικό, το πήρα το νούμερο και χωρίς ανάσα ξεφούρνισα το νέο στο συνάδελφο. Και μετά…. Μεσολάβησαν τα …βουβά δευτερόλεπτα! Έπεσε μαύρη σιωπή! «Νεκρική» σιγή από την άλλη μεριά. Έφαγε φρίκη μεγάλη τι να λέμε τώρα! Hello!! Φωνάζω στο συνάδελφο είσαι ακόμα εκεί; Κι ανοίγει το στόμα του ο χριστιανός, και κατεβάζει  μερικά ήπια ομολογουμένως κοσμητικά επίθετα –μπράβο του  βέβαια γιατί νομίζω ότι εγώ θα έβριζα πιο άσχημα. Κι αφού περνάει η πρώτη ψυχρολουσία κι αφού ρίξαμε μερικά «καντήλια» κι οι δυο μαζί έτσι για την εκτόνωση, πιάνουμε δουλειά αμέσως! Πήραν φωτιά τα κινητά και τα σταθερά. Μέσα σε λίγες ώρες έπρεπε να ξαναστήσουμε το σκηνικό που για άλλη μια φορά πήγαινε προς κατάρρευση κι αυτό ήμασταν αποφασισμένοι να μην το επιτρέψουμε.

Πόσα τηλέφωνα γίναν από κεί και μετά μέχρι το απόγευμα και πόσες νέες συνεννοήσεις, αδυνατώ να θυμηθώ, χάθηκα στο μέτρημα. Για κάποια στιγμή φάνηκε ότι το χάναμε το παιχνίδι, η πλάστιγγα είχε αρχίσει να γέρνει προς τη μεριά της ματαίωσης του ραντεβού ώσπου τελικά έπεσε το τηλεφώνημα που «έστρωσε την παρτίδα» και φάνηκε πλέον ότι οδεύαμε προς τη νίκη με ματ (σε πολλές κινήσεις είναι η αλήθεια) στον «αντίπαλο» (βλ. πελάτη μου – αγοραστή).

Κι αφού κοιμήθηκα έναν ανήσυχο ύπνο (όλη νύχτα έπαιρνα και δεχόμουν τηλέφωνα) πρωί, πρωί οχτώμιση η ώρα έγινε το ραντεβού (ο δικός μου βέβαια μας κοψοχόλιασε κομματάκι αφού μας έστησε κι ένα τεταρτάκι  έτσι για τηρήσει την παράδοση) μας κοψοχόλιασε λιγάκι και στο μέτρημα αφού έβγαζε τα λεφτά από διάφορες τσέπες του παντελονιού και του σακακιού, και οχτώ ζευγάρια μάτια παρακολουθούσαμε με αγωνία το μέτρημα, και αναρωτιόμασταν αν θα φτάσουν οι τσέπες,  αλλά τελικά το χρήμα έπεσε στο ακέραιο, το χωράφι άλλαξε χέρια, χαμόγελα ανακούφισης  εμφανίστηκαν και ευχές ακούστηκαν ένθεν κακείθεν (καλορίζικο… σε καλή μεριά και τα σχετικά) και τουτέστιν η αποστολή (αν και μετ’ εμποδίων) εξετελέσθη!

Και τώρα μετά απ’ όλα αυτά είναι ώρα νομίζω να γελάσουμε κι εμείς οι ταλαίπωροι δικηγόροι αφού καταφέραμε και «ξεγελάσαμε» και Θεό και διάβολο και ……είδαμε και το χρώμα του χρήματος!

Χαρούλα Γεωργιάδου

ΤΕΛΟΣ ΜΕ ΤΗ ΜΗΝΥΣΗ ΘΑΝΟΥ

Liberal Sociability

Η δίκη Θάνου εναντίον Τσακυράκη δεν θα λάβει χώρα. Φρόντισε γι’ αυτό ο Υπουργός Δικαιοσύνης,  ο οποίος με το άρθρο 8 του ν. 4411/2016 που εισηγήθηκε ήρε το αξιόποινο σωρείας ελαφρών πλημμελημάτων με το σκεπτικό της ελάφρυνσης των ποινικών δικαστηρίων. Παρόμοιοι νόμοι είχαν ψηφιστεί και στο παρελθόν με τη διαφορά ότι, ενώ τις προηγούμενες φορές εξαλειφόταν το αξιόποινο για αδικήματα που τιμωρούνταν μέχρι ένα έτος, αυτή τη φορά εξαλείφθηκε το αξιόποινο για αδικήματα που τιμωρούνται μέχρι δύο έτη φυλάκισης. Έτσι συμπεριλήφθηκε και η δυσφήμηση (η εξύβριση τιμωρείται μέχρι ένα έτος) στα αδικήματα για τα οποία ήρθη το αξιόποινο, με αποτέλεσμα να μην εκδικασθεί ποτέ η μήνυση της κ. Θάνου.

Δεν μου άρεσε αυτή η εξέλιξη. Η αρχική μου σκέψη ήταν να επιδιώξω μια δικαστική κρίση, η οποία, θα επιβεβαίωνε, αφενός, ότι επρόκειτο για μια μήνυση αβάσιμη, αφετέρου, ότι ήταν αδιανόητο να ασκείται παρόμοια μήνυση από την Πρόεδρο του Αρείου Πάγου…

Δείτε την αρχική δημοσίευση 855 επιπλέον λέξεις

Διευκρινίσεις για τo ζήτημα της έκδοσης των 8 και το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου.

Liberal Sociability

α) Το 16ο Πρωτόκολλο της ΕΣΔΑ, που προβλέπει προδικαστικό ερώτημα στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, δεν έχει τεθεί ακόμα σε ισχύ. Κατ’ αποτέλεσμα, οι μόνες οδοί μέσω των οποίων θα μπορούσε να φτάσει η υπόθεση των 8 ενώπιον του ΕΔΔΑ είναι η προσφυγή και η αίτηση ασφαλιστικών μέτρων.
β) Με βάση τη μέχρι τώρα νομολογία του ΕΔΔΑ, η μη πρόβλεψη θανατικής ποινικής από το εθνικό δίκαιο ή η κατάργησή της δεν εμποδίζει το δικαστήριο να κρίνει ότι ο κίνδυνος έκθεσης σε βασανιστήρια είναι αρκετός για να επιφέρει παραβίαση της Σύμβασης και να επισύρει την ευθύνη του εναγομένου κράτους σε περίπτωση έκδοσης του προσφεύγοντα (Ismoilov και λοιποί κατά Ρωσίας). Κατά συνέπεια, υπάρχουν ενδείξεις ότι, σε μια πιθανή υπόθεση των 8 κατά Ελλάδας, η επαναφορά ή μη της θανατικής ποινής από την Τουρκία δεν θα αποτελέσει αποφασιστικό παράγοντα για τη διαμόρφωση της κρίσης του δικαστηρίου.
γ) Όσον αφορά τον κίνδυνο…

Δείτε την αρχική δημοσίευση 360 επιπλέον λέξεις

Η Ολομέλεια του ΣΤΕ για την αποχή των δικηγόρων

Σε ευθεία αντίθεση με την προηγηθείσα υπ’ αριθμόν 68/2016 απόφαση της Επιτροπής Αναστολών, η προκειμένη απόφαση της Ολομέλειας κάνει διάγνωση των προφανών, συνεπής και με προηγούμενη νομολογία της. Η Ολομέλεια έκρινε λοιπόν, ότι «…..το ως άνω διακύβευμα για τους δικηγόρους μέλη του Δ.Σ.Α. ήταν ιδιαιτέρως σοβαρό· ο συνολικός όμως χρόνος αποχής, ο οποίος σύμφωνα με όσα εκτέθηκαν στην ενδέκατη σκέψη, είναι μεγαλύτερος των τεσσάρων μηνών, έχει υπερβεί κατά πολύ τον επιτρεπόμενο, κατά τα εκτεθέντα στην προηγούμενη σκέψη, βραχύ χρόνο αποχής· και τούτο, ανεξαρτήτως του προεκτεθέντος περιοριστικού πλαισίου διενέργειας διαδικαστικών πράξεων κατά τη διάρκεια της αποχής». 

Δικαστική διάγνωση απολύτως αναμενόμενη, πλην όμως εκτός φάσεως. Μετά τη λήξη της αποχής. Με το «νίπτειν τας χείρας» καθόλου προφανές για την δικαστική δικαιοδοτική λειτουργία. *

Αριθμός 1466/2016

ΤΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΤΗΣ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙΑΣ
ΟΛΟΜΕΛΕΙΑ
Συνεδρίασε δημόσια στο ακροατήριό του στις 13 Μαΐου 2016, με την εξής σύνθεση: Ν. Σακελλαρίου, Πρόεδρος, Χρ. Ράμμος, Αντιπρόεδρος του Συμβουλίου της Επικρατείας, Δ. Μαρινάκης, Γ. Παπαγεωργίου, Αικ. Χριστοφορίδου, Δ. Αλεξανδρής, Δ. Σκαλτσούνης, Α. – Γ. Βώρος, Π. Ευστρατίου, Γ. Ποταμιάς, Ε. Νίκα, Ε. Αντωνόπουλος, Γ. Τσιμέκας, Π. Καρλή, Φ. Ντζίμας, Σπ. Χρυσικοπούλου, Δ. Κυριλλόπουλος, Ε. Κουσιουρής, Κ. Κουσούλης, Θ. Αραβάνης, Δ. Μακρής, Τ. Κόμβου, Σ. Βιτάλη, Α. – Μ. Παπαδημητρίου, Ελ. Παπαδημητρίου, Β. Πλαπούτα, Ι. Σύμπλης, Σύμβουλοι, Β. Μόσχου, Χρ. Παπανικολάου, Α. Σκούφαλος, Πάρεδροι. Από τους ανωτέρω οι Σύμβουλοι Δ. Μακρής και Ι. Σύμπλης, καθώς και ο Πάρεδρος Α. Σκούφαλος, μετέχουν ως αναπληρωματικά μέλη, σύμφωνα με το άρθρο 26 παρ. 2 του ν. 3719/2008. Γραμματέας η Μ. Παπασαράντη.
Για να δικάσει την από 7 Απριλίου 2016 αίτηση:
του . . .
κατά των: 1) νομικού προσώπου δημοσίου δικαίου με την επωνυμία «ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΑΘΗΝΩΝ», και 2) συντονιστικού οργάνου των δικηγορικών Συλλόγων Ελλάδος με την επωνυμία «Ολομέλεια των Προέδρων των Δικηγορικών Συλλόγων Ελλάδος», . . .
Η εκδίκαση άρχισε με την ανάγνωση της εκθέσεως του εισηγητή, Συμβούλου Δ. Σκαλτσούνη. . . .
Α φ ο ύ μ ε λ έ τ η σ ε τ α σ χ ε τ ι κ ά έ γ γ ρ α φ α
Σ κ έ φ θ η κ ε κ α τ ά τ ο ν Ν ό μ ο
1. Επειδή, ο αιτών ζητεί να ακυρωθούν α) η από 29.3.2016 απόφαση της Ολομέλειας των Προέδρων των Δικηγορικών Συλλόγων Ελλάδος περί πανελλαδικής αποχής των δικηγόρων έως 15.4.2016, β) η από 31.3.2016 απόφαση του Διοικητικού Συμβουλίου (Δ.Σ.) του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών (Δ.Σ.Α.) περί αποχής των δικηγόρων Αθηνών έως την ίδια ημερομηνία. Με την από 25.4.2016 αίτηση συνέχισης της δίκης κατά το άρθρο 32 παρ. 3 του π.δ. 18/1989
προσβάλλει την από 14.4.2016 απόφαση της Συντονιστικής Επιτροπής των Δικηγορικών Συλλόγων Ελλάδος και την από 15.4.2016 απόφαση του Δ.Σ. του Δ.Σ.Α. περί αποχής έως 25.4.2016. Με την από 5.5.2016 αίτηση συνέχισης της δίκης προσβάλλει την από 23.4.2016 απόφαση της Ολομέλειας των Προέδρων των Δικηγορικών Συλλόγων Ελλάδος και την από 25.4.2016 απόφαση του Δ.Σ. του Δ.Σ.Α. περί αποχής έως 7.5.2016. Τέλος, με την από 9.5.2016 αίτηση συνέχισης της δίκης προσβάλλει την από 6.5.2016 απόφαση της Συντονιστικής Επιτροπής των Δικηγορικών Συλλόγων Ελλάδος και την από 6.5.2016 απόφαση του Δ.Σ. του Δ.Σ.Α. περί αποχής έως 14.5.2016.
2. . . .
3. Επειδή, λόγω κωλύματος των Συμβούλων Γ. Ποταμιά και Α.Μ. Παπαδημητρίου, τακτικών μελών της σύνθεσης που εκδίκασε την υπόθεση, έλαβαν μέρος στη διάσκεψη ως τακτικά μέλη οι Σύμβουλοι Δ. Μακρής και Ι. Σύμπλης, αναπληρωματικά μέχρι τότε μέλη της σύνθεσης (άρθρο 26 παρ. 2 ν. 3719/2008 (Α΄ 241), με το οποίο προστέθηκαν τέσσερα εδάφια στο τέλος της παρ. 1 του άρθρου 8 του π.δ. 18/1989 (Α΄ 8)· ΔΥ 102/2016 πρακτικό διάσκεψης Ολομέλειας).
4. . . .
5. Επειδή, ο αιτών, δικηγόρος Αθηνών, ασκεί την αίτηση με έννομο συμφέρον.
6. Επειδή, το Σύνταγμα ορίζει τα εξής: Άρθρο 5 παρ. 1 «Καθένας έχει δικαίωμα να αναπτύσσει ελεύθερα την προσωπικότητά του και να συμμετέχει στην κοινωνική, οικονομική και πολιτική ζωή της Χώρας, εφόσον δεν προσβάλλει τα δικαιώματα των άλλων και δεν παραβιάζει το Σύνταγμα ή τα χρηστά ήθη»· άρθρο 20 παρ. 1 «Καθένας έχει δικαίωμα στην παροχή έννομης προστασίας από τα δικαστήρια και μπορεί να αναπτύξει σ’ αυτά τις απόψεις του για τα δικαιώματα ή συμφέροντά του, όπως νόμος ορίζει»· άρθρο 26 παρ. 3 «Η δικαστική λειτουργία ασκείται από τα δικαστήρια· οι αποφάσεις τους εκτελούνται στο όνομα του Ελληνικού Λαού». Εξάλλου, το άρθρο 6 παρ. 1 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ), η οποία κυρώθηκε με το άρθρο πρώτο του ν.δ. 53/1974 (Α΄ 256) ορίζει ότι «Παν πρόσωπον έχει δικαίωμα όπως η υπόθεσίς του δικασθή δικαίως, δημοσία και εντός λογικής προθεσμίας υπό ανεξαρτήτου και αμερολήπτου δικαστηρίου, νομίμως λειτουργούντος, το οποίον θα αποφασίση είτε επί των αμφισβητήσεων επί των δικαιωμάτων και υποχρεώσεών του αστικής φύσεως, είτε επί του βασίμου πάσης εναντίον του κατηγορίας ποινικής φύσεως. …».
7. Επειδή, ο ν. 4194/2013 «Κώδικας Δικηγόρων» (Α΄ 208) ορίζει τα εξής: Άρθρο 1 «1. Ο δικηγόρος είναι δημόσιος λειτουργός. Το λειτούργημά του αποτελεί θεμέλιο του κράτους δικαίου. 2. Περιεχόμενο του λειτουργήματος είναι η εκπροσώπηση και υπεράσπιση του εντολέα του σε κάθε δικαστήριο, αρχή ή υπηρεσία ή εξωδικαστικό θεσμό, η παροχή νομικών συμβουλών και γνωμοδοτήσεων, όπως επίσης και η συμμετοχή του σε θεσμοθετημένα όργανα ελληνικά ή διεθνή»· άρθρο 2 «Ο δικηγόρος είναι συλλειτουργός της δικαιοσύνης. Η θέση του είναι θεμελιώδης, ισότιμη, ανεξάρτητη και αναγκαία για την απονομή της»· άρθρο 3 «1. Ο δικηγόρος ασκεί ελεύθερο επάγγελμα στο οποίο προέχει το στοιχείο της εμπιστοσύνης του εντολέα του προς αυτόν. 2. Για τις υπηρεσίες του αμείβεται από τον εντολέα του είτε ανά υπόθεση είτε με πάγια αμοιβή ή με μισθό. 3. Η άσκηση του δικηγορικού επαγγέλματος δεν συνιστά εμπορική δραστηριότητα»· άρθρο 4 «Τη δικηγορική ιδιότητα αποκτά εκείνος: α) … δ) ο οποίος έχει εγγραφεί στο μητρώο ενός από τους Δικηγορικούς Συλλόγους του Κράτους. …»· άρθρο 61 «1. (όπως αντικαταστάθηκε με το άρθρο 7 παρ. 8 περ. α΄ του ν. 4205/2013, Α΄ 242) Ο δικηγόρος για την άσκηση κάθε είδους ενδίκων βοηθημάτων ή μέσων και για την παράστασή του ενώπιον των δικαστηρίων και των δικαστικών συμβουλίων … και γενικά για την παροχή υπηρεσιών, που σχετίζονται με την έναρξη και τη διεξαγωγή της δίκης … υποχρεούται να προκαταβάλει στον οικείο Δικηγορικό Σύλλογο εισφορές, … οι οποίες προορίζονται για: αα) … 3. (όπως αντικαταστάθηκε με το άρθρο 7 παρ. 8 περ. β΄ του ν. 4205/2013) Από την υποχρέωση της προκαταβολής, που ορίζεται και υπολογίζεται σύμφωνα με την παράγραφο 1, απαλλάσσονται οι δικηγόροι όταν παρέχουν υπηρεσίες στους εαυτούς τους, καθώς και όταν εκπροσωπούν: α) … 4. (όπως αντικαταστάθηκε με το άρθρο 7 παρ. 8 περ. γ΄ του ν. 4205/2013) Ο δικηγόρος, για την κατάθεση κάθε είδους ενδίκων βοηθημάτων ή ενδίκων μέσων, καθώς και για την παράστασή του ενώπιον των δικαστηρίων … και για κάθε στάδιο της δίκης, οφείλει, στο πλαίσιο της υποχρέωσης προκαταβολής της παραγράφου 1 του παρόντος άρθρου, να καταθέτει το σχετικό γραμμάτιο καταβολής, αλλιώς η σχετική διαδικαστική πράξη είναι απαράδεκτη. … 5. Δικηγόρος που παραβιάζει την υποχρέωση προκαταβολής της παραγράφου 1 του άρθρου αυτού υποχρεούται να καταβάλει το ποσό που όφειλε να προκαταβάλει και τιμωρείται με πρόστιμο ύψους χιλίων (1.000) έως είκοσι χιλιάδων (20.000) ευρώ, σε περίπτωση δε υποτροπής και με την πειθαρχική ποινή της προσωρινής παύσης από το δικηγορικό λειτούργημα από δεκαπέντε (15) ημέρες μέχρι έξι (6) μήνες … Το ποσό προστίμου και κάθε ποσό που έπρεπε να έχει προκαταβληθεί καταβάλλονται στο ταμείο του οικείου Δικηγορικού Συλλόγου [και] εισπράττονται κατά τις διατάξεις του Κώδικα Είσπραξης Δημοσίων Εσόδων. 6. Οι προϊστάμενοι των γραμματειών όλων των δικαστηρίων υποχρεούνται, επί ποινή πειθαρχικού ελέγχου, να αποστέλλουν στο τέλος κάθε μήνα στους οικείους Δικηγορικούς Συλλόγους ονομαστικές καταστάσεις των δικηγόρων που παρέστησαν, χωρίς να προσκομίσουν το προβλεπόμενο από τις διατάξεις του παρόντος γραμμάτιο προκαταβολής, μνημονεύοντας ταυτόχρονα τα στοιχεία του διαδίκου για τον οποίο παρέστησαν, τη δικονομική του θέση, την ημερομηνία δικασίμου, το δικαστήριο και το είδος της διαδικασίας»· άρθρο 87 «Οι δικηγόροι που είναι διορισμένοι στην Περιφέρεια κάθε Πρωτοδικείου και ασκούν νόμιμα το λειτούργημά τους σε οποιοδήποτε Δικαστήριο αποτελούν το Δικηγορικό Σύλλογο, στον οποίο είναι υποχρεωτικά μέλη»· άρθρο 89 «1. Οι Δικηγορικοί Σύλλογοι είναι νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου, σωματειακής μορφής. 2. …»· άρθρο 90 «Στους Δικηγορικούς Συλλόγους ανήκει: α) … γ) Η φροντίδα και μέριμνα για τη συνδρομή των προϋποθέσεων για την αξιοπρεπή άσκηση του δικηγορικού λειτουργήματος. δ) Η μέριμνα για το σεβασμό και την τιμή που οφείλει να απολαμβάνει ο δικηγόρος από τη δικαστική και κάθε άλλη αρχή και εξουσία κατά την άσκηση του λειτουργήματός του ε) …»· άρθρο 133 «1. Συντονιστικό όργανο των Δικηγορικών Συλλόγων της χώρας αποτελεί η «Ολομέλεια των Προέδρων των Δικηγορικών Συλλόγων Ελλάδος». 2. Η Ολομέλεια είναι το ανώτατο αντιπροσωπευτικό όργανο των δικηγόρων της χώρας. 3. Η ανεξαρτησία και η αυτοτέλεια των Δικηγορικών Συλλόγων της χώρας, όπως το άρθρο 89 του Κώδικα ορίζει, δεν θίγονται από τη λειτουργία, τις προτάσεις και αποφάσεις της Ολομέλειας των Προέδρων. Οι αποφάσεις της Ολομέλειας συνιστούν κατευθυντήριες γραμμές στη λήψη αποφάσεων από τα όργανα των Δικηγορικών Συλλόγων της χώρας και αξιοποιούνται για την αντιμετώπιση των προβλημάτων τους και την πραγμάτωση των σκοπών τους. 4. Αυτοδικαίως, με την εκλογή τους τα μέλη της Ολομέλειας αποτελούν οι Πρόεδροι των Δικηγορικών Συλλόγων της χώρας … 5 …»· άρθρο 134 «1. Έργο της Ολομέλειας αποτελεί ο συντονισμός της δραστηριότητας των Δικηγορικών Συλλόγων και η εκπροσώπηση του δικηγορικού σώματος συνολικά. Στο έργο της Ολομέλειας εμπίπτουν ιδίως: α) Η μελέτη των προβλημάτων που αφορούν την άσκηση του δικηγορικού λειτουργήματος και η προώθηση λύσεων. β) …»· άρθρο 137 «1. Η Ολομέλεια των Προέδρων των Δικηγορικών Συλλόγων συγκροτεί, στην πρώτη συνεδρίασή της, Συντονιστική Επιτροπή, η οποία αποτελείται από τους Προέδρους των Δικηγορικών Συλλόγων Αθήνας, Θεσσαλονίκης και Πειραιά και από δέκα Προέδρους Δικηγορικών Συλλόγων της περιφέρειας, οι οποίοι εκλέγονται με μυστική ψηφοφορία. … 5. Έργο της Συντονιστικής Επιτροπής είναι πέραν των όσων προβλέπονται στον Κώδικα και η αντιμετώπιση επειγόντων ζητημάτων και αυτών που αναθέτει σε αυτήν η Ολομέλεια. 6. Οι διατάξεις για τη λειτουργία της Ολομέλειας των Προέδρων ισχύουν αναλογικά και για τη Συντονιστική Επιτροπή αυτής»· άρθρο 140 «1. Το πειθαρχικό παράπτωμα συντελείται με υπαίτια και καταλογιστή πράξη, ενέργεια ή παράλειψη του δικηγόρου, στο πλαίσιο του λειτουργήματός του ή και έξω από αυτό, εφόσον αυτή: α) … γ) αντίκειται προς τις υποχρεώσεις του που απορρέουν από τις διατάξεις κωδίκων δεοντολογίας, εσωτερικών κανονισμών του οικείου δικηγορικού συλλόγου, αποφάσεις του Διοικητικού Συμβουλίου και των Γενικών Συνελεύσεων αυτού. δ) …».
8. Επειδή, από τα στοιχεία του φακέλου προκύπτουν τα εξής: Στις 9.1.2016 συνεδρίασε στα γραφεία του Δ.Σ.Α. η Συντονιστική Επιτροπή (Σ.Ε.) των Δικηγορικών Συλλόγων Ελλάδος, προκειμένου να συζητήσει προσχέδιο νόμου για την κοινωνική ασφάλιση. Λόγω διαφωνίας των δικηγόρων προς το προσχέδιο αποφάσισε να κηρύξει πανελλαδική αποχή των δικηγόρων από τα καθήκοντά τους από 12.1.2016 έως 14.1.2016 και να εισηγηθεί προς την Ολομέλεια των Δικηγορικών Συλλόγων Ελλάδος συνέχιση και κλιμάκωση καθολικής αποχής αόριστης διάρκειας. Το Δ.Σ. του Δ.Σ.Α. αποφάσισε στις 11.1.2016 να συμμετάσχει στην αποχή από 12.1.2016 έως 14.1.2016, ενώ με την από 9.1.2016 ανακοίνωση στον ιστότοπο του Δ.Σ.Α. αποφασίστηκε το πλαίσιο χορήγησης αδειών για την κατ’ εξαίρεση διενέργεια διαδικαστικών πράξεων. Ακολούθως, η Ολομέλεια των Προέδρων των Δικηγορικών Συλλόγων Ελλάδος αποφάσισε στις 14.1.2016 τη συνέχιση της πανελλαδικής αποχής των δικηγόρων έως 22.1.2016. Η απόφαση αυτή επικυρώθηκε από το Δ.Σ. του Δ.Σ.Α. την ίδια ημέρα. Στις 15.1.2016 (σχετική ανακοίνωση στον ιστότοπο του Δ.Σ.Α.) αποφασίστηκε αυστηρότερο πλαίσιο χορήγησης αδειών κατά την αποχή των δικηγόρων της χώρας έως 22.1.2016. Συγκεκριμένα, αποφασίστηκε η χορήγηση αδειών σε περιπτώσεις παραγραφών – λήξης προθεσμιών σε αστικά, διοικητικά και ποινικά δικαστήρια, στην περίπτωση συμπλήρωσης ορίου προσωρινής κράτησης, σε περιπτώσεις αναστολής πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας, καθώς και σε ποινικές υποθέσεις στα πλημμελήματα όταν συντρέχει περίπτωση παραγραφής· ορίστηκε επίσης ότι δεν απαιτείται άδεια για την κατάθεση προτάσεων και προσθήκης-αντίκρουσης της τακτικής πολυμελούς. Στις 22.1.2016, η Σ.Ε. των Δικηγορικών Συλλόγων Ελλάδος αποφάσισε τη συνέχιση της πανελλαδικής αποχής των δικηγόρων έως την 1η.2.2016. Το Δ.Σ. του Δ.Σ.Α. αποφάσισε στις 22.1.2016 τη συνέχιση της αποχής των δικηγόρων Αθηνών έως 29.1.2016 και τη συγκρότηση δευτεροβάθμιας επιτροπής αδειών. Με την από 26.1.2016 (ταυτόσημου περιεχομένου με την από 15.1.2016) ανακοίνωση στον ιστότοπο του Δ.Σ.Α. αναρτήθηκε εκ νέου το πλαίσιο χορήγησης αδειών. Ακολούθως, η Ολομέλεια των Προέδρων των Δικηγορικών Συλλόγων Ελλάδος αποφάσισε στις 30.1.2016 τη συνέχιση της πανελλαδικής αποχής των δικηγόρων έως 8.2.2016. Το Δ.Σ. του Δ.Σ.Α. στη συνεδρίαση της 1ης.2.2016 αποφάσισε τη συνέχιση της αποχής των δικηγόρων Αθηνών έως 8.2.2016. Στις 5.2.2016 η Σ.Ε. της Ολομέλειας των Δικηγορικών Συλλόγων Ελλάδος αποφάσισε τη συνέχιση της πανελλαδικής αποχής των δικηγόρων έως 15.2.2016. Στις 8.2.2016 το Δ.Σ. του Δ.Σ.Α. επικύρωσε την απόφαση αυτή. Στις 13.2.2016 η Σ.Ε. των Δικηγορικών Συλλόγων Ελλάδος αποφάσισε τη συνέχιση της αποχής των δικηγόρων έως 22.2.2016. Στις 15.2.2016 το Δ.Σ. του Δ.Σ.Α. αποφάσισε τη συνέχιση της αποχής των δικηγόρων Αθηνών έως 22.2.2016. Στις 19.2.2016 η Σ.Ε. των Δικηγορικών Συλλόγων Ελλάδος αποφάσισε τη συνέχιση της πανελλαδικής αποχής των δικηγόρων έως 29.2.2016. Στις 22.2.2016 το Δ.Σ. του Δ.Σ.Α. αποφάσισε τη συνέχιση της αποχής των δικηγόρων Αθηνών έως 29.2.2016. Στις 25.2.2016 η Σ.Ε. της Ολομέλειας των Προέδρων των Δικηγορικών Συλλόγων Ελλάδος αποφάσισε τη συνέχιση της αποχής των δικηγόρων έως 4.3.2016. Στις 26.2.2016 το Δ.Σ. του Δ.Σ.Α. αποφάσισε τη συνέχιση της αποχής των δικηγόρων Αθηνών έως 4.3.2016. Στις 2.3.2016 η Ολομέλεια των Προέδρων των Δικηγορικών Συλλόγων Ελλάδος αποφάσισε τη συνέχιση της αποχής των δικηγόρων έως 16.3.2016. Στις 4.3.2016 το Δ.Σ. του Δ.Σ.Α. αποφάσισε τη συνέχιση της αποχής των δικηγόρων Αθηνών έως 16.3.2016. Στις 15.3.2016 η Σ.Ε. της Ολομέλειας των Προέδρων των Δικηγορικών Συλλόγων Ελλάδος αποφάσισε τη συνέχιση της πανελλαδικής αποχής των δικηγόρων έως 28.3.2016. Στις 16.3.2016 το Δ.Σ. του Δ.Σ.Α. αποφάσισε τη συνέχιση της αποχής των δικηγόρων Αθηνών έως 28.3.2016. Στις 24.3.2016 η Σ.Ε. των Δικηγορικών Συλλόγων Ελλάδος αποφάσισε τη συνέχιση της αποχής των δικηγόρων έως 4.4.2016. Στις 28.3.2016 το Δ.Σ. του Δ.Σ.Α. αποφάσισε τη συνέχιση της αποχής των δικηγόρων Αθηνών έως 4.4.2016. Στις 29.3.2016 η Ολομέλεια των Προέδρων των Δικηγορικών Συλλόγων Ελλάδος αποφάσισε τη συνέχιση της αποχής έως 15.4.2016. Στις 31.3.2016 το Δ.Σ. του Δ.Σ.Α. αποφάσισε τη συνέχιση της αποχής των δικηγόρων Αθηνών έως 15.4.2016. Στις 14.4.2016 η Σ.Ε. της Ολομέλειας των Προέδρων των Δικηγορικών Συλλόγων Ελλάδος αποφάσισε τη συνέχιση της αποχής έως 25.4.2016 και ακολούθως στις 15.4.2016 το Δ.Σ. του Δ.Σ.Α. αποφάσισε ομοίως τη συνέχιση της αποχής των δικηγόρων Αθηνών έως 25.4.2016. Στις 23.4.2016 η Ολομέλεια των Προέδρων των Δικηγορικών Συλλόγων Ελλάδος αποφάσισε τη συνέχιση της αποχής έως 7.5.2016 και ακολούθησε στις 25.4.2016 ιδίου περιεχομένου απόφαση του Δ.Σ. του Δ.Σ.Α. Τέλος, στις 6.5.2016 η Σ.Ε. της Ολομέλειας των Προέδρων των Δικηγορικών Συλλόγων Ελλάδος αποφάσισε τη συνέχιση της πανελλαδικής αποχής των δικηγόρων έως 14.5.2016, ενώ την ίδια ημέρα το Δ.Σ. του Δ.Σ.Α. έλαβε απόφαση με ταυτόσημο περιεχόμενο.
9. Επειδή, η από 29.3.2016 απόφαση της Ολομέλειας των Προέδρων των Δικηγορικών Συλλόγων Ελλάδος δεν είναι εκτελεστή πράξη διοικητικής αρχής· συνεπώς, προσβάλλεται απαραδέκτως (άρθρο 133 Κώδικα Δικηγόρων, πρβλ. Σ.τ.Ε. 1101/1958 Ολομ.).
10. Επειδή, η απόφαση δικηγορικού συλλόγου για την αποχή των μελών του από τα καθήκοντά τους είναι πράξη νομικού προσώπου δημοσίου δικαίου (άρθρο 89 παρ. 1 Κώδικα Δικηγόρων). Περαιτέρω, όπως θα εκτεθεί κατωτέρω (δέκατη τρίτη σκέψη), η απόφαση αυτή συνάπτεται προς την άσκηση της δικαιοδοτικής λειτουργίας και το δικαίωμα δικαστικής προστασίας· έχει δε υποχρεωτικό χαρακτήρα για τους δικηγόρους που αφορά, ενώ η μη τήρησή της από αυτούς θα μπορούσε, υπό προϋποθέσεις, να οδηγήσει στην επιβολή κυρώσεων σε βάρος τους. Συνεπώς, η ως άνω απόφαση είναι εκτελεστή διοικητική πράξη και παραδεκτώς προσβάλλεται ενώπιον του Συμβουλίου της Επικρατείας (βλ. σχετ. Σ.τ.Ε. 2512/1997 Ολομ.). Μειοψήφησαν ο Αντιπρόεδρος Χ. Ράμμος και ο Σύμβουλος Θ. Αραβάνης, οι οποίοι διατύπωσαν την άποψη ότι η απόφαση περί αποχής των μελών δικηγορικού συλλόγου είναι νοητή μόνο στα πλαίσια της ελεύθερης δράσης του ατόμου, όπως αυτή κατοχυρώνεται από το άρθρο 5 παρ. 1 του Συντάγματος και με την έννοια αυτή η ως άνω απόφαση απευθύνεται στα μέλη του συλλόγου, όχι δε ως εκδήλωση δημόσιας εξουσίας· συνεπώς, έχει το χαρακτήρα απλής σωματειακής απόφασης, η οποία δεν δεσμεύει τα μέλη του συλλόγου, αλλά αποτελεί απλή προς αυτά υπόδειξη και απαραδέκτως προσβάλλεται.
11. Επειδή, όπως θα εκτεθεί κατωτέρω (δέκατη τρίτη σκέψη), η νομιμότητα της απόφασης περί αποχής των δικηγόρων εξαρτάται, μεταξύ άλλων, από τον χρόνο διάρκειας της αποχής (Σ.τ.Ε. 2512/1997). Για την εκτίμηση του βραχέος ή μη του χρόνου αυτού συνυπολογίζονται στο χρονικό διάστημα που καθορίζει η τελικώς προσβαλλόμενη απόφαση και τα χρονικά διαστήματα αποχής που έχουν ήδη διαδράμει βάσει προγενέστερων, ομοίου περιεχομένου, διαδοχικών αποφάσεων του οικείου Δικηγορικού Συλλόγου – ανεξάρτητα αν η έναρξη της επόμενης αποχής συμπίπτει με τη λήξη της προηγούμενης – με αποτέλεσμα κάθε προηγούμενη απόφαση περί κήρυξης ή συνέχισης της αποχής, παρότι έχει λήξει η ισχύς της, να καταλείπει έννομες συνέπειες στις επόμενες αποφάσεις. Υπό τα ανωτέρω δεδομένα, η τελευταία απόφαση περί αποχής που ισχύει κατά τον χρόνο της πρώτης συζήτησης της υπόθεσης στο ακροατήριο, έχουσα ενσωματώσει κατά τούτο τις προηγούμενες αποφάσεις, είναι η μόνη που προσβάλλεται παραδεκτά.
12. Επειδή, οι διαδοχικές αποφάσεις του Δ.Σ. του Δ.Σ.Α. από 11.1.2016 έως 6.5.2016 έχουν όμοιο περιεχόμενο, καθώς περιέχουν τα ίδια αιτήματα, βασίζονται στο ίδιο κατ’ αρχήν πλαίσιο χορήγησης αδειών, δεν μεταβάλλουν τους όρους της αποχής, μεταθέτουν δε τον χρόνο λήξης ισχύος της βλαπτικής για τον αιτούντα ρύθμισης. Με την κρινόμενη αίτηση ο αιτών προσέβαλε εμπροθέσμως την από 31.3.2016 απόφαση του Δ.Σ. του Δ.Σ.Α., με την οποία αποφασίστηκε η συνέχιση της αποχής μέχρι 15.4.2016· ακολούθως, εκδόθηκαν οι από 15.4.2016, 25.4.2016 και 6.5.2016 αποφάσεις του Δ.Σ. του Δ.Σ.Α. Η τελευταία από 6.5.2016 απόφαση, ισχύουσα κατά τον χρόνο συζήτησης της υπόθεσης (13.5.2016), πρέπει να θεωρηθεί συμπροσβαλλόμενη με την προσβληθείσα από 31.3.2016 απόφαση και αποτελεί, κατά τα εκτεθέντα στην προηγούμενη σκέψη, τη μόνη παραδεκτώς προσβαλλόμενη πράξη. Υπό τα δεδομένα δε αυτά, δεν συντρέχει περίπτωση εφαρμογής του άρθρου 32 παρ. 3 του π.δ. 18/1989, δηλαδή συνέχισης της δίκης υπό τις προϋποθέσεις που διαγράφει η διάταξη αυτή.
13. Επειδή, οι αποφάσεις των δικηγορικών συλλόγων που κηρύσσουν αποχή των μελών τους από την άσκηση των καθηκόντων τους, ερειδόμενες κυρίως στις διατάξεις των άρθρων 1, 2, 89 παρ. 1, 90 περ. γ΄ και δ΄ του Κώδικα Δικηγόρων, συνιστούν νόμιμο μέσο δράσης των συλλόγων και δεν αντίκεινται στο Σύνταγμα ή σε άλλες υπερνομοθετικές διατάξεις. Υπόκεινται όμως σε περιορισμούς που επιβάλλονται από τη φύση της δικαιοδοτικής λειτουργίας ως μιας από τις τρεις κρατικές λειτουργίες (άρθρο 26 του Συντάγματος), η οποία δεν νοείται να παραλύει σε ένα Κράτος Δικαίου από πράξεις ή παραλείψεις των δικηγόρων, οι οποίοι συμβάλλουν στην απονομή της Δικαιοσύνης ως συλλειτουργοί της (άρθρο 2 Κώδικα Δικηγόρων). Οι περιορισμοί αυτοί ερείδονται και σε άλλες διατάξεις του Συντάγματος και της ΕΣΔΑ και ειδικότερα: α) στο άρθρο 20 παρ. 1 του Συντάγματος που καθιερώνει το δικαίωμα δικαστικής προστασίας και θεμελιώνει, από κοινού με το άρθρο 26, την υποχρέωση του Κράτους να διασφαλίζει την εύρυθμη λειτουργία των δικαστηρίων και την αποτελεσματική απονομή της δικαιοσύνης· β) στο άρθρο 6 της ΕΣΔΑ που καθιερώνει το δικαίωμα σε δίκαιη δίκη, η οποία περιλαμβάνει το δικαίωμα των διαδίκων να υπερασπίζουν τις υποθέσεις τους με δικηγόρο της εκλογής τους· γ) στο άρθρο 5 παρ. 1 του Συντάγματος που κατοχυρώνει την επαγγελματική ελευθερία και το δικαίωμα ελεύθερης ανάπτυξης της προσωπικότητας· δ) στο άρθρο 25 παρ. 1 και 3 του Συντάγματος, όπου αποτυπώνονται η αρχή της αναλογικότητας και η απαγόρευση της καταχρηστικής άσκησης δικαιώματος. Οι ως άνω περιορισμοί ανάγονται ιδίως στη διασφάλιση διενέργειας των αναγκαίων (διαδικαστικών και λοιπών) πράξεων κατά τη διάρκεια της αποχής, στην, κατ’ αρχήν, πρόβλεψη εύλογου χρόνου μεταξύ κήρυξης και πραγματοποίησης της αποχής, στην υποχρέωση άμεσης γνωστοποίησης στις Αρχές (Δικαστήρια, Υπουργείο Δικαιοσύνης κ.ά.) αλλά και δημοσιοποίησης της απόφασης κατά τρόπο πρόσφορο εξασφαλίζοντα γνώση της αποχής από το ευρύτερο κοινό, στον χρόνο διάρκειας της αποχής που πρέπει να είναι όχι μόνον ορισμένος αλλά και βραχύς, κατά τα εκτεθέντα στην ενδέκατη σκέψη, και στη φύση της απόφασης περί αποχής, η μη τήρηση της οποίας δεν μπορεί να συνεπάγεται, καθ’ εαυτή, πειθαρχική ευθύνη για τα μέλη του συλλόγου που τυχόν δεν συμμορφώνονται. Ειδικά δε, η αδυναμία κατάθεσης γραμματίου προκαταβολής εισφορών κατά το άρθρο 61 του Κώδικα Δικηγόρων κατά τη διάρκεια της αποχής οδηγεί σε άρση του απαραδέκτου της αντίστοιχης διαδικαστικής πράξης, η οποία διενεργείται χωρίς να γεννάται πειθαρχική ευθύνη του δικηγόρου· οι οφειλόμενες δε εισφορές είναι καταβλητέες ευθύς μετά τη λήξη της αποχής. Τέλος, ο χρόνος διάρκειας της αποχής ελέγχεται ακυρωτικά από το Συμβούλιο της Επικρατείας, το οποίο, ασκώντας έλεγχο ορίων, σταθμίζει αφενός τους λόγους που οδήγησαν στην κήρυξη της αποχής, αφετέρου την έκταση (με κριτήριο το εύρος και τη σημασία των κατηγοριών υποθέσεων τις οποίες αφορά η αποχή) και το είδος των πράξεων που επιτρέπεται να διενεργούνται από τους δικηγόρους κατά τη διάρκεια της αποχής, καθώς και τα δικαιώματα και συμφέροντα των θιγομένων (συμπεριλαμβανομένων του Δημοσίου και των νομικών προσώπων δημοσίου δικαίου) από την απόφαση περί αποχής (βλ. σχετ. Σ.τ.Ε. 2512/1997).
14. Επειδή, εν προκειμένω, ο Δ.Σ.Α. επικαλείται ως λόγο των διαδοχικών αποχών κατά το κρίσιμο χρονικό διάστημα από 12.1.2016 έως 14.5.2016 την κατάρτιση προσχεδίου και, ακολούθως, σχεδίου νόμου, η ψήφιση του οποίου θα επέφερε: α) κατάργηση του ασφαλιστικού φορέα, όπου, μεταξύ άλλων, ασφαλίζονταν οι δικηγόροι, β) επί τα χείρω μεταβολή του τρόπου προσδιορισμού της σύνταξης των δικηγόρων, χωρίς πρόβλεψη μεταβατικών διατάξεων, γ) καθορισμό των ασφαλιστικών τους εισφορών σε ιδιαίτερα αυξημένο ποσοστό επί του εισοδήματός τους και παροχές αναντίστοιχες προς τις εισφορές, καθώς και πρόβλεψη ελάχιστης εισφοράς ανεξαρτήτως εισοδήματος. Το νομοσχέδιο τούτο κατέστη τελικά νόμος (ν. 4387/2016, Α΄ 85/12.5.2016). Κατά την κρίση του Δικαστηρίου, το ως άνω διακύβευμα για τους δικηγόρους μέλη του Δ.Σ.Α. ήταν ιδιαιτέρως σοβαρό· ο συνολικός όμως χρόνος αποχής, ο οποίος σύμφωνα με όσα εκτέθηκαν στην ενδέκατη σκέψη, είναι μεγαλύτερος των τεσσάρων μηνών, έχει υπερβεί κατά πολύ τον επιτρεπόμενο, κατά τα εκτεθέντα στην προηγούμενη σκέψη, βραχύ χρόνο αποχής· και τούτο, ανεξαρτήτως του προεκτεθέντος περιοριστικού πλαισίου διενέργειας διαδικαστικών πράξεων κατά τη διάρκεια της αποχής. Για τον λόγο τούτο που προβάλλεται βάσιμα, πρέπει η κρινόμενη αίτηση να γίνει δεκτή και να ακυρωθεί η από 6.5.2016 απόφαση του Διοικητικού Συμβουλίου του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών περί αποχής των δικηγόρων Αθηνών έως 14.5.2016· παρέλκει δε η εξέταση των λοιπών λόγων.
Δ ι ά τ α ύ τ α
Δέχεται την αίτηση.
Ακυρώνει την από 6.5.2016 απόφαση του Διοικητικού Συμβουλίου του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών περί αποχής των δικηγόρων Αθηνών έως 14.5.2016.
Διατάσσει την απόδοση του παραβόλου.
Επιβάλλει στο Δικηγορικό Σύλλογο Αθηνών τη δικαστική δαπάνη του αιτούντος, που ανέρχεται σε εννιακόσια είκοσι (920) ευρώ.
Η διάσκεψη έγινε στην Αθήνα στις 22 Ιουνίου 2016 και η απόφαση δημοσιεύθηκε σε δημόσια συνεδρίαση της 4ης Ιουλίου του ίδιου έτους.
Ο Πρόεδρος                             Η Γραμματέας

Νικ. Σακελλαρίου                 Μ. Παπασαράντη

* Η ευθύνη του σχολίου ανήκει στην Ντόρα Τσικαρδάνη

Απορρίπτεται η αίτηση των υπερχρεωμένων, παραγγέλλεται η δίωξη των τραπεζικών στελεχών

Η υπ’ αριθμόν 9/2016 απόφαση του Ειρηνοδικείου Νεαπόλεως μπορεί να χαρακτηριστεί και τομή. Ως γνωστόν, η νομολογία ποτέ δεν είναι στατική. Εξελίσσεται διαρκώς, συμπυκνώνοντας και αναδιατυπώνοντας ην κοινωνική και δικαστική εμπειρία. Η εφαρμογή του ν.3869/2010 πέρασε και θα περάσει ακόμη από πολλά στάδια ωρίμανσης.  Ήδη η σημερινή μορφή του έχει διαφοροποιηθεί αισθητά από την αρχική, περιορίζοντας τον κύκλο των δικαιουμένων την προστασία του. Έτσι, από την πρώιμη φάση της εφαρμογής του, με την αθρόα -ακόμη και contra legem- υπαγωγή των αιτούντων στις διατάξεις του (η οποία συνέπεσε με την πλέον «αντιτραπεζική» φάση του πάλαι ποτέ αντιμνημονιακού αγώνα και έναν ιδιότυπο δικαστικό ακτιβισμό) περάσαμε σε κείνη του όλο και σχολαστικότερου ελέγχου των προϋποθέσεων υπαγωγής. Βεβαίως, εκείνη η πρώτη φάση ενθάρρυνε την αύξηση των αιτήσεων. Το πρόβλημα εντείνεται από το γεγονός, ότι η διαδικασία εξελίσσεται κατά φάσεις. Στην πρώτη φάση, εκείνη της προσωρινής διαταγής, σχεδόν όλες οι αιτήσεις γίνονται δεκτές, αναστέλλονται τα καταδιωκτικά μέτρα και ορίζεται μία σαφώς μικρότερη της συμβατικής μηνιαία δόση. Στην συζήτηση της αιτήσεως όμως, η οποία πραγματοποιείται σε διάστημα 3 – 5 ετών, η δικαστική βάσανος είναι ενδελεχέστερη και αυστηρότερη. Επιπλέον δε, το κοινωνικοπολιτικό περιβάλλον αλλάζει ταχύτατα και δραματικά. Η απόρριψη ενός μεγάλου αριθμού από αυτές είναι περίπου δεδομένη, ενώ ακολουθεί και ο δεύτερος βαθμός. Με την παρούσα απόφαση λοιπόν, κωδικοποιούνται τα εξής:

• Ανατρέπεται το τεκμήριο «μη δολιότητας» του δανειολήπτη, το οποίο χαρακτηρίζει την κυρίαρχη νομολογία. Ο δόλος του ελέγχεται σε συνάρτηση με την εισοδηματική του ικανότητα.
• Κρίνεται, ότι η συνυπαιτιότητα των τραπεζών, με την επιθετική πολιτική τους στην προώθηση δανείων, δεν αίρει τις συνέπειες της δόλιας και καταχρηστικής συμπεριφοράς του υπερχρεωμένου· η αναζήτηση ευθύνης από τον ένα προϋποθέτει ότι ο άλλος ενήργησε υπεύθυνα και δεν συνέβαλε στην επέλευση του ζημιογόνου αποτελέσματος. Το βάρος της ευθύνης του κάθε μέρους κατανέμεται, με κριτήριο την έννοια του «συνετού καταναλωτή» και σύμφωνα με την «αρχή του υπεύθυνου δανεισμού» (έλεγχος των προϋποθέσεων δανεισμού από το Π.Ι.) ο οποίος έχει πλέον θεσμοθετηθεί και νομοθετικά με το άρθρο 8 της ΚΥΛ Ζ1-699/ΦΕΚ Β` 917/2010 «Προσαρμογή της Ελληνικής νομοθεσίας προς την οδηγία 2008/48/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου της 23ης Απριλίου 2008 για τις συμβάσεις καταναλωτικής πίστης και την Κατάργηση της οδηγίας 87/102/EOK του Συμβουλίου που δημοσιεύθηκε στην Επίσημη Εφημερίδα των ΕΚ, αριθμ. L 133 της 22.5.2008» των Υπουργών Οικονομικών -Οικονομίας, Ανταγωνιστικότητας και Ναυτιλίας και Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων που ενσωμάτωσε την Οδηγία 2008/48/ΕΚ στο εσωτερικό δίκαιο. Σύμφωνα με τα παραπάνω, ο λόγος των δανειακών δόσεων προς το εισόδημα δεν πρέπει να ξεπερνά το 40% του εισοδήματος.
• Ορίζεται, ότι  «το σύνηθες πρότυπο του οφειλέτη, στον οποίο αφορά ο νόμος, είναι αυτό του μικροοφειλέτη – στις περισσότερες περιπτώσεις με πενιχρά εισοδήματα, με πενιχρά περιουσιακά στοιχεία και έλλειψη συναλλακτικής εμπειρίας και όχι η προστασία καταναλωτών με πολύ μεγάλη δανειακή επιβάρυνση, η οποία κείται εκτός κάθε λογικής «συνετού» και υπεύθυνου εκ μέρους του δανειολήπτη δανεισμού».
• Κρίνεται, ότι η διαγραφή υπέρογκων ή αλόγιστων χρεών, θα προσέκρουε σε κάθε περίπτωση στο άρθρο 4 παρ. 1 του Συντάγματος κατά το οποίο οι Έλληνες είναι ίσοι απέναντι στον νόμο, κατά την οποία η αρχή της ισότητας αποκλείει την εκδήλως άνιση μεταχείριση, είτε με τη μορφή της εισαγωγής καθαρά χαριστικών μέτρων ή προνομίων, είτε με τη μορφή της επιβολής αδικαιολόγητης επιβάρυνσης εις βάρος των λοιπών πολιτών.
• Απορρίπτονται οι κρινόμενες αιτήσεις ως καταχρηστικές, σύμφωνα με το 281 ΑΚ και,
• Διατάσσεται η διαβίβαση της δικογραφίας στον αρμόδιο Εισαγγελέα, για την άσκηση ποινικής δίωξης για απιστία κατ’ άρθρο 390 ΠΚ εις βάρος των στελεχών των δανειστριών τραπεζών, που ενέκριναν τις επίδικες υπέρογκες χορηγήσεις. 

Είναι προφανές, ότι, ολίγον κατ’ ολίγον, εισάγονται στην δικαστική σκέψη πολύ περισσότερες παράμετροι, χρώματα και αποχρώσεις, διαμορφώνοντας απείρως πλουσιότερες και συνθετότερες κρίσεις, με ζητούμενη πάντα την ισορροπία μεταξύ ιδιωτικού και δημοσίου συμφέροντος. Ατομικού και κοινωνικού.

Δεν ξέρω ποια θα είναι η εξέλιξη της αρχόμενης ποινικής διαδικασίας και προς ποια κατεύθυνση θα την στρέψει η δυναμική των πραγμάτων. Εκείνο το οποίο ήταν βέβαιο εξ αρχής όμως, είναι ότι πληθώρα από τις εκκρεμείς σήμερα αιτήσεις υπαγωγής στον ν.3869/2010 θα οδηγηθούν εν τέλει σε απόρριψη, με άμεσο αποτέλεσμα την αναβίωση του χρέους των ανθρώπων αυτών, επιβαρυμένου από τις ενδιάμεσες καθυστερήσεις και υπερημερίες.

Για μία ακόμη φορά μία «σοβαρή αυστηρότητα» θα αποδεικνυόταν επιεικέστερη της «άνευ όρων επιείκειας». Σύνηθες στα δικαστήρια. Καθόλου ανώδυνο, όμως…

Ντόρα Τσικαρδάνη 

 

Αριθμ αποφ.           9/2016

Αριθμ πρωτ.         58/2013

                                 59/2013

ΤΟ ΕΙΡΗΝΟΔΙΚΕΙΟ ΝΕΑΠΟΛΗΣ

Διαδικασία Εκούσιας Δικαιοδοσίας  

  Συγκροτήθηκε από τον Ειρηνοδίκη Αργύριο Κατσαμάνη και τη Γραμματέα  Ελένη Δακανάλη

  Συνεδρίασε δημόσια στο ακροατήριό, του την 14.12.2015 για να δικάσει την εξής υπόθεση μεταξύ:  

A΄ ΑΙΤΗΣΗ    ΤΟΥ ΑΙΤΟΥΝΤΑ:     Ι Α, που παραστάθηκε,  μετά της πληρεξουσίας του δικηγόρου Δράμπα Λυδίας    Της μετέχουσας στην δίκη Πιστώτριας,   «M  Ε», που παραστάθηκε δια του πληρεξουσίου της δικηγόρου Γεωργίου Βεργετάκη

B΄ ΑΙΤΗΣΗ 

ΤΗΣ ΑΙΤΟΥΣΑΣ: Μ Β, που παραστάθηκε δια της πληρεξουσίας της δικηγόρου Λυδίας Δράμπα

Της μετέχουσας στην δίκη Πιστώτριας,   «Μ Ε», που παραστάθηκε δια του πληρεξουσίου της δικηγόρου, Γεωργίου Βεργετάκη

Της κυρίως παρεμβαίνουσας ανώνυμης τραπεζικής εταιρίας με την επωνυμία « Τ Π», η οποία παραστάθηκε δια του πληρεξουσίου δικηγόρου της, Γεωργίου Βεργετάκη.

      Ο αιτών της υπό Α΄ κρινόμενης αίτησης ζητά να γίνει δεκτή η από 18.2.2013 αίτησή του κατά  της καθ’ ής πιστώτριας Τράπεζας που κατατέθηκε στη γραμματεία του Δικαστηρίου τούτου με αριθμό έκθεσης κατάθεσης 58/2013 προσδιορίστηκε αρχικώς για την δικάσιμο της 13.1.2014, και μετά από αναβολή για την δικάσιμο που αναφέρεται στην αρχή της παρούσας, οπότε η υπόθεση αυτή εκφωνήθηκε νόμιμα με τη σειρά του σχετικού πινακίου και συζητήθηκε.

      Η αιτούσα της υπό Β΄ κρινόμενης αίτησης ζητά να γίνει δεκτή η από 18.2.2013 αίτηση του κατά της καθ’ ής πιστώτριας Τράπεζας, που κατατέθηκε στη γραμματεία του Δικαστηρίου τούτου με αριθμό έκθεσης κατάθεσης 59/2013 προσδιορίστηκε αρχικώς για την δικάσιμο της 13.1.2014, κατόπιν δε αναβολής για την δικάσιμο που αναφέρεται στην αρχή της παρούσης, οπότε η υπόθεση αυτή εκφωνήθηκε νόμιμα με τη σειρά του σχετικού πινακίου και συζητήθηκε.

      Η  κυρίως παρεμβαίνουσα ζητεί να γίνει δεκτή η προφορικά στο ακροατήριο ασκηθείσα κυρία παρέμβασή της, για όσους λόγους επικαλείται σ’ αυτή.

       Κατά τη σημερινή δημόσια συζήτηση της υποθέσεως οι πληρεξούσιοι δικηγόροι των διαδίκων ανέπτυξαν προφορικά τους ισχυρισμούς τους και ζήτησαν να γίνουν δεκτά όσα αναφέρονται στα πρακτικά δημόσιας συνεδριάσεως και στις έγγραφες προτάσεις τους.

ΑΦΟΥ ΜΕΛΕΤΗΣΕ ΤΗ ΔΙΚΟΓΡΑΦΙΑ

ΣΚΕΦΘΗΚΕ ΚΑΤΑ ΤΟ ΝΟΜΟ

      Νόμιμα φέρονται για συζήτηση, οι με χρονολογία 18.2.2013 και με αριθμούς κατάθεσης δικογράφων 58 και 59/18.2.2013 κύριες  αιτήσεις  καθώς και η με χρονολογία 13.1.2014 κύρια παρέμβαση,  υφιστάμενες  εν μέρει μεταξύ των ιδίων διαδίκων, που πρέπει να  συνεκδικασθούν λόγω της πρόδηλης  συνάφειας που υπάρχει μεταξύ των και της κατ αυτόν τον τρόπο, επερχομένης διευκολύνσεως της διεξαγωγής της δίκης και μειώσεως των εξόδων (άρθρα 31 παρ 3, 246 και 591 παρ1 του ΚΠολΔ).

       Με τις κρινόμενες αιτήσεις των, οι αιτούντες, επικαλούμενοι έλλειψη πτωχευτικής  ικανότητας και μόνιμη αδυναμία πληρωμής των ληξιπρόθεσμων χρηματικών οφειλών, τους προς  τους πιστωτές, που αναφέρονται στις περιεχόμενες στις αιτήσεις αναλυτικές καταστάσεις, ζητούν,  όπως σαφώς συνάγεται από το όλο περιεχόμενο της αίτησης, τη ρύθμιση των χρεών τους, με την  εξαίρεση της κύριας κατοικίας τους, σύμφωνα με τα σχέδια διευθέτησης που υποβάλλουν και αφού ληφθούν υπόψη η περιουσιακή και οικογενειακή τους κατάσταση που εκθέτουν αναλυτικά, με  σκοπό την κατά ένα μέρος απαλλαγή τους από αυτά. Με το παραπάνω περιεχόμενο, οι αιτήσεις οι οποίες είναι πλήρως ορισμένες, αρμόδια καθ’ ύλη και κατά τόπο εισάγονται στο παρόν Δικαστήριο για  να εκδικασθούν με την διαδικασία της εκούσιας δικαιοδοσίας (άρθρο 3 του ν. 3869/2010), εφόσον  για το παραδεκτό της τηρήθηκε η διαδικασία του προδικαστικού συμβιβασμού, όπως ειδικότερα προβλέπεται από τις  διατάξεις των άρθρων 11, 12 και 13 του ν. 4161/2013, ο οποίος τροποποίησε  τα άρθρα 2, 4 και 5 του ν. 3869/2010. Περαιτέρω, από την αυτεπάγγελτη έρευνα του Δικαστηρίου στα τηρούμενα αρχεία, προέκυψε ότι δεν εκκρεμεί άλλη αίτηση των αιτούντων για ρύθμιση των  χρεών τους στο Δικαστήριο αυτό ή άλλο Ειρηνοδικείο της χώρας, ούτε έχει απορ­ριφθεί  προγενέστερη αίτησή τους για ουσιαστικούς λόγους (άρθρο 13 παρ. 2 του ν. 3869/2010). Παραπέρα οι αιτήσεις είναι νόμιμες, στηριζόμενες στις διατάξεις των άρθρων 1, 4, 5, 8, 9 του  Ν.3869/2010, όπως αυτά ισχύουν μετά την τροποποίησή τους από τον Ν.4161/2013, καθόσον µε  βάση τα εκτιθέµενα σ’ αυτή περιστατικά, συντρέχουν οι προϋποθέσεις υπαγωγής των αιτούντων  στη ρύθµιση του νόµου, εφόσον πρόκειται για φυσικά πρόσωπα, στερούµενα πτωχευτικής  ικανότητας, τα χρέη τους δεν περιλαµβάνονται στα εξαιρούµενα της ρύθµισης και έχουν ήδη  περιέλθει, όπως ισχυρίζονται, σε κατάσταση μόνιµης αδυναµίας πληρωµής των ληξιπρόθεσµων χρεών τους, εποµένως,  μετά την καταβολή των νομίμων τελών της συζήτησης ( βλ υπ αριθμ. 4594/15.12.2013 και 4583/14.12.2015 γραμμάτια προκαταβολής αμοιβών του ΔΣΛ των παραστάντων δικηγόρων), πρέπει να εξεταστούν περαιτέρω ως προς την ουσιαστική της βασιμότητα, δεδομένου ότι κατά την ορισθείσα ημέρα επικύρωσης, δεν επιτεύχθηκε προδικαστικός συμβιβασμός μεταξύ των αιτούντων και των καθ’ ων η  αίτηση πιστωτριών (άρθρο 12 του ν. 4161/2013).

     Κατά την εκφώνηση της υπόθεσης, εμφανίστηκε η ανώνυμη τραπεζική εταιρία με την επωνυμία «Τ Π», ως ειδική διάδοχος των περιουσιακών στοιχείων της Εταιρίας με την επωνυμία «C P LTD», τα οποία έχουν μεταβιβασθεί προς την ανωτέρω τράπεζα, μετά τη γένεση της εκκρεμοδικίας της υπό κρίση αιτήσεως στα μεταβιβασθέντα στοιχεία του ενεργητικού περιλαμβάνονται μεταξύ των άλλων και τα δικαιώματα της παραπάνω σύμβασης δανείου η οποία συνήφθη αρχικά μεταξύ των αιτούντων και της M Ε τράπεζας και όπως ίσχυσε ακολούθως ως   «C PLTD», και μετεβιβάσθηκαν στην «Τ Π Α.Ε.»    δυνάμει της από 26.3.2013 σύμβασης πώλησης και μεταβίβασης διεπομένης από το ελληνικό δίκαιο στα πλαίσια της οποίας μεταβιβάσθηκαν στην «Τ Π ΑΕ»    στοιχεία του ενεργητικού και παθητικού των εργασιών του Υποκαταστήματος στην Ελλάδα της «C P  δι’ εκχωρήσεως δικαιωμάτων και αναδοχής των υποχρεώσεων. Η δήλωση αυτή της ως άνω εμφανισθείσας, εκτιμάται,   ως κύρια παρέμβαση στην παρούσα εκκρεμή δίκη, εφόσον η ανωτέρω παρεμβαίνουσα έχει έννομο συμφέρον ως ειδική διάδοχος της καθ’ ης Εταιρίας με την επωνυμία «ως   «C P  LTD», για την προαναφερθείσα απαίτηση, ζητά δε να απορριφθούν οι  υπό κρίση αιτήσεις να ικανοποιηθεί για το σύνολο των απαιτήσεών της και να καταδικασθούν οι αιτούντες  στη δικαστική της δαπάνη. Κατόπιν τούτου,  η  ασκηθείσα κύρια παρέμβαση είναι νόμιμη (άρθ. 79 και 741 ΚΠολΔ), καθόσον  είναι πρόδηλο το έννομο συμφέρον της κυρίως παρεμβαίνουσας, λόγω της επελθούσας, μετά την  κατάθεση της υπό κρίση αίτησης,  ειδικής διάδοχής στις απαιτήσεις  της   κατά των αιτούντων, των οποίων ζητείται η ένταξη στις διατάξεις του ν. 3869/10, και συνεπώς πρέπει,  συνεκδικαζόμενη με τις αιτήσεις (άρθρ. 741 ΚΠολΔ σε συνδ. με τα άρθρ. 225 παρ. 2, 246 και 591 παρ. 1 του ίδιου Κώδικα), να ερευνηθεί περαιτέρω και στην ουσία της.

      Η πιστώτρια των αιτούντων, με προφορική δήλωση του πληρεξουσίου δικηγόρου της αλλά και με τις έγγραφες προτάσεις της, ζήτησε να απορριφθεί η αίτηση. Επιπλέον υπέβαλε την ένσταση αοριστίας της κρινόμενης αίτησης,  την ένσταση της καταχρηστικής άσκησης δικαιώματος, ισχυριζόμενη ότι οι αιτούντες δεν βρίσκονται σε μόνιμη αδυναμία αποπληρωμής των οφειλών των, ή έστω, επικουρικά, περιήλθαν με δική των υπαιτιότητα στην κατάσταση αυτή, ότι δεν έχουν μεταβληθεί σημαντικά τα εισοδήματα της σε σχέση με το χρόνο που ανέλαβαν τις οφειλές των , ότι δεν ρύθμισαν αυτές λαμβάνοντας υπόψη τα συμφέροντα της πιστώτριας των, ούτε μείωσαν τις προσωπικές και οικογενειακές των δαπάνες ενόψει των χρεών των και ότι έχουν σκοπό να αποφύγουν την εκπλήρωση των συμβατικών των υποχρεώσεων, προσπαθώντας να υπαχθούν στις ευεργετικές διατάξεις του νόμου 3869/2010. Ο εν λόγω ισχυρισμός είναι   νόμιμος, συνιστά την ένσταση του άρθρου 281 Α.Κ. και πρέπει να εξεταστεί περαιτέρω για την ουσιαστική βασιμότητα του. Επιπλέον προέβαλε τον ισχυρισμό του νόμω και ουσία αβάσιμου της κρινόμενης αίτησης, διότι δεν αποδείχθηκε μόνιμη και διαρκής αδυναμία των αιτούντων, να αποπληρώσουν τις ληξιπρόθεσμες οφειλές των

       Βασική προϋπόθεση υπαγωγής του οφειλέτη στη ρύθμιση του Ν.3869/2010 είναι η μόνιμη  αδυναμία πληρωμής ληξιπρόθεσμων χρηματικών οφειλών του. Δεν έχει νομική αξία και συνεπώς δεν ερευνώνται τα αίτια και οι λόγοι περιελεύσεως του οφειλέτη σε κατάσταση μόνιμης αδυναμίας.  Αυτό ωστόσο ισχύει μόνο κατ’ αρχήν. Δεν αποκλείεται η εμφάνιση περιπτώσεως κατά την οποία ο οφειλέτης με την εν γένει συμπεριφορά του, είτε προκάλεσε τη μόνιμη αδυναμία είτε την προέβλεψε ως δυνατή και παρά ταύτα την αποδέχθηκε. Στη συναλλακτική πρακτική, δεν είναι σπάνιες οι περιπτώσεις, στις οποίες ο οφειλέτης προκαλεί ο ίδιος τη μόνιμη αδυναμία. Ο νομοθέτης λαμβάνει υπόψη του τέτοιες περιπτώσεις και προβλέπει με ρητή διάταξη ότι ένας τέτοιος οφειλέτης δεν είναι άξιος να ενταχθεί στη ρύθμιση του νόμου. Η νομοθετική ρύθμιση τάσσεται προς το συμφέρον των  πιστωτών. Τούτο προκύπτει από τη ρύθμιση του τελευταίου εδαφίου της παρ. 1 του άρθ. 1 του Ν.3869/2010 σύμφωνα με την οποία την ύπαρξη του δόλου επικαλείται και αποδεικνύει ο πιστωτής. Το πρώτο θέμα που ανακύπτει κατά την ερμηνεία της παρ. 1 του άρθ. 1 του άνω νόμου είναι το περιεχόμενο του δόλου, που είναι  απαραίτητη προϋπόθεση, για την υπαγωγή στις ευεργετικές ρυθμίσεις του νόμου, δηλ ο οφειλέτης να μην έχει περιέλθει εκ δόλου σε μόνιμη αδυναμία πληρωμής των ληξιπροθέσμων χρηματικών οφειλών του, κατ’ ουσιώδη απόκλιση από το πτωχευτικό δίκαιο των εμπόρων, η πτώχευση των οποίων κηρύσσεται όταν συντρέχει αδυναμία πληρωμών, χωρίς να εξετάζεται ο λόγος για τον οποίο ο έμπορος περιήλθε στην κατάσταση αυτή.  Ο Ν.3869/2010 θεωρεί δεδομένη την έννοια του δόλου από τη  γενική θεωρία του αστικού δικαίου. Ως δόλος νοείται η γνώση και η επιθυμία παραγωγής ενός  παρανόμου συνήθως αποτελέσματος (άμεσος δόλος). Ο δόλος δύναται ωστόσο να είναι και  ενδεχόμενος, όταν ο πράτων προβλέπει το παράνομο αποτέλεσμα, ως ενδεχόμενο και παρά ταύτα  το αποδέχεται. Η έννοια του δόλου κατευθύνεται στην πρόκληση της μόνιμης αδυναμίας. Δηλαδή  στα πλαίσια του Ν.3869/2010 ο οφειλέτης ενεργεί εκ δόλου και υπό τις δύο άνω μορφές, όταν με  την εν γένει συμπεριφορά του είτε αρχική (κατά την ανάληψη του χρέους) είτε επιγενόμενη (μετά  την ανάληψη του χρέους) συμβάλλει αποφασιστικά στην πρόκληση της μόνιμης αδυναμίας  πληρωμής των ληξιπρόθεσμων χρηματικών χρεών του. Έτσι πρέπει να νοηθεί ο δόλος στα πλαίσια  εφαρμογής του Ν.3869/2010. Κατά το πρώτο διάστημα της εφαρμογής του νόμου, αξιόλογη μερίδα  της νομολογίας κατά κανόνα, απέκλειε την εμφάνιση του δόλου του οφειλέτη κατά την ανάληψη του χρέους, εφόσον αξιούσε προϋποθέσεις στο πρόσωπο του οφειλέτη που δύσκολα μπορούσαν  να συντρέξουν. Σε ικανό αριθμό αποφάσεων συναντά κανείς στερεοτύπως την ακόλουθη  αιτιολογία: «Η μη δολιότητα καταλαμβάνει εξ ορισμού όχι μόνο την αδυναμία πληρωμής αυτής καθ’ εαυτής, αλλά και την ανάληψη του εγχειρήματος της λήψης δανείων, εάν προδήλως ήταν  αδύνατη η αποπληρωμή τους. Σύμφωνα όμως με τα κρατούντα στις συναλλαγές ο δανειολήπτης  που ζητά τη λήψη δανείου δεν έχει τη δυνατότητα να υποχρεώσει τον πιστωτή να αποδεχθεί το  αίτημά του. Ιδιαίτερα δε όσον αφορά πιστωτικά ιδρύματα, αυτά έχουν επιπλέον τη δυνατότητα,  εκτός από την έρευνα των οικονομικών στοιχείων του αιτούμενου το δάνειο μέσω εκκαθαριστικού σημειώματος ή βεβαίωσης αποδοχών, να διαπιστώσουν και τις τυχόν δανειακές του υποχρεώσεις  σε άλλα πιστωτικά ιδρύματα μέσω του συστήματος «Τειρεσίας». Αν επομένως το πιστωτικό ίδρυμα αγνοήσει τις καταχωρήσεις και εν γένει τα στοιχεία που καθιστούν τον αιτούντα αφερέγγυο, και  γενικώς παραμελήσει την έρευνα της πιστοληπτικής ικανότητας του οφειλέτη, όπως επιβάλλουν οι αρχές του υπεύθυνου δανεισμού που έχουν θεσμοθετηθεί και νομοθετικά με το άρθρο 8 της ΚΥΑ  Ζ1-699/ΦΕΚ Β΄917/2000 «Προσαρμογή της Ελληνικής Νομοθεσίας προς την Οδηγία 2008/48/ΕΚ  του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου της 23ης Απριλίου 2008 για τις συμβάσεις  καταναλωτικής πίστης κλπ», φέρει ευθύνη για την επισφάλεια αυτή. Κατά συνέπεια, δέχεται η  παραπάνω νομολογία, δεν νοείται δολιότητα του δανειολήπτη, ο οποίος εν συνεχεία αδυνατεί να αποπληρώσει. Δολιότητα, κατά τη νομολογία αυτή, θα μπορούσε να νοηθεί μόνο αν ο  δανειολήπτης εξαπάτησε τους υπαλλήλους του πιστωτικού ιδρύματος προσκομίζοντας πλαστά  στοιχεία ή αποκρύπτοντας υποχρεώσεις του που δεν έχουν καταχωρηθεί στις βάσεις δεδομένων  που αξιοποιούν οι τράπεζες για την οικονομική συμπεριφορά των πελατών τους». Ωστόσο, η  αξίωση εκ μέρους μερίδας της νομολογίας, προσθέτων στοιχείων για τη συγκρότηση του δόλου στο πρόσωπο του οφειλέτη, κατά την ανάληψη του χρέους, όπως είναι η εξαπάτηση των υπαλλήλων  του πιστωτικού ιδρύματος, όπως επίσης και η παράλειψη του πιστωτικού ιδρύματος στις αναγκαίες  έρευνες της πιστοληπτικής ικανότητας του δανειολήπτη, δεν ανταποκρίνεται στο πνεύμα του  νόμου αλλά και ούτε στο γράμμα του νόμου. Ο δόλος του οφειλέτη, στη μόνιμη αδυναμία πληρωμής ληξιπρόθεσμων χρηματικών χρεών  του περιορίζεται στην πρόθεση του οφειλέτη και μόνο, δηλαδή σε ένα υποκειμενικό στοιχείο, χωρίς  να είναι ανάγκη προσθήκης και άλλων αντικειμενικών στοιχείων όπως είναι η εξαπάτηση των  υπαλλήλων του πιστωτικού ιδρύματος και η παράλειψη από την πλευρά των τελευταίων να  ενεργήσουν την αναγκαία έρευνα, πριν χορηγήσουν την πίστωση, της πιστοληπτικής ικανότητας  του δανειολήπτη. Η εισαγωγή τέτοιων στοιχείων δυσκολεύει τη συγκρότηση του δόλου του οφειλέτη και αποβαίνει σε βάρος των πιστωτικών ιδρυμάτων και υπέρ των οφειλετών ,αφού η υπευθυνότητα είναι υποχρέωση και των δύο μερών, δηλαδή και του πιστωτή και του οφειλέτη, και η αναζήτηση ευθύνης από τον ένα προϋποθέτει ότι ο άλλος ενήργησε υπεύθυνα και δεν συνέβαλε στην επέλευση του ζημιογόνου αποτελέσματος. Κατά την ορθότερη άποψη που ακολουθείται από αξιόλογη μερίδα της νομολογίας και την οποία ασπάζεται  και το παρόν Δικαστήριο,  ο οφειλέτης ενεργεί δολίως, όταν με τις πράξεις ή παραλείψεις του,  επιδιώκει την αδυναμία των πληρωμών και δεν αλλάζει συμπεριφορά αποδεχόμενος το αποτέλεσμα  αυτό. Ειδικότερα πρόκειται για τον οφειλέτη εκείνο ο οποίος καρπούται οφέλη από την  υπερχρέωσή του με την απόκτηση κινητών ή ακινήτων, πλην όμως είτε γνωρίζει κατά την  ανάληψη των χρεών ότι είναι αμφίβολη η εξυπηρέτησή τους, είτε από δική του υπαιτιότητα  βρέθηκε μεταγενέστερα σε κατάσταση αδυναμίας πληρωμών. Επομένως η συνεπεία του δόλου μόνιμη αδυναμία του οφειλέτη, δεν είναι αναγκαίο να εμφανισθεί μετά την ανάληψη του χρέους, αλλά μπορεί να υπάρχει και κατά την ανάληψη αυτού, όταν δηλαδή ο οφειλέτης ήδη από την αρχή αναλαμβάνοντας το χρέος γνωρίζει ότι ενόψει των εισοδημάτων του και των εν γένει αναγκών του, δεν μπορεί να το εξυπηρετήσει  ή το προβλέπει ως πολύ πιθανό πλην όμως το αποδέχεται.(βλ  Ειρην Ιλίου 405/2014, Ειρην Αθην 274/2012, ΕιρΝ 85/2012 και Ειρην Φλ 1/2012  ). Περίπτωση ενδεχομένου δόλου συντρέχει όταν ο οφειλέτης  συμφωνεί με ικανό αριθμό πιστωτικών ιδρυμάτων την απόλαυση μεγάλου αριθμού τραπεζικών προϊόντων, γνωρίζοντας ότι ο υπερδανεισμός του, σε συνδυασμό με το περιορισμένο και  αμετάβλητο του εισοδήματός του, θα τον οδηγούσε σε κατάσταση αδυναμίας πληρωμών και παρά  ταύτα αποδέχθηκε το αποτέλεσμα αυτό, διότι έτσι επιβραβεύεται η τάση να προχωρεί κάποιος σε απερίσκεπτες κινήσεις και να αναλαμβάνει υπερβολικούς κινδύνους ή υποχρεώσεις δυσανάλογες με τις οικονομικές του δυνατότητες, γνωρίζονται ότι στο τέλος όταν έρθουν τα δύσκολα ή απρόβλεπτες καταστάσεις κάποιος θα τον σώσει και κάποιος τρίτος θα πληρώσει τελικά. Ειδικότερα  δε όταν «ο οφειλέτης χρησιμοποίησε την πίστωση για να προβεί σε πολυτελείς ή ιδιαίτερα υψηλές καταναλωτικές δαπάνες, σε σχέση με αυτές που δικαιολογεί το εισόδημά του, όταν «προκαλεί» με τις επιλογές του, ακόμα και όταν απλά δανείζεται πέραν από τις δυνατότητές του, χωρίς να δικαιολογείται από την ικανοποίηση κάποιας σοβαρής βιοτικής ανάγκης, εκτίθεται περισσότερο στον κίνδυνο της αποδοχής της δόλιας αδυναμίας».  (βλ Εφαρμογές Αστικού Δικαίου έτος 2015/τεύχος 4 Δημήτρη Σπυράκος «Η Έννοια της δόλιας αδυναμίας πληρωμών στο Ν 3869/2010) Λαμβάνοντας δε υπόψη ότι μόνο ο μισός ελληνικός πληθυσμός έχει σήμερα δάνεια από τα οποία ένα μεγάλο μέρος συνεχίζει παρά τις αντιξοότητες να εξυπηρετείται, η χαριστική συμπεριφορά έναντι τμήματος των πιστωτών, χωρίς κριτήρια και διαδικασίες ειδικά δε σε περιπτώσεις υπέρογκου δανεισμού, δυσανάλογο με την οικονομική του δυνατότητα  θα οδηγούσε αφ ενός μεν σε σημαντικές αδικίες σε βάρος αυτών που δεν έχουν δανειστεί ή που έχουν δανειστεί αλλά εξακολουθούν με ιδρώτα και αίμα να είναι συνεπείς στις υποχρεώσεις των και αφ ετέρου  σε γενικευμένη πρακτική αθέτησης των συμβατικών υποχρεώσεών τους με δραματικές αρνητικές επιπτώσεις για την οικονομία την ανάπτυξη και την απασχόληση, κάτι βέβαια που θα ήταν αντίθετο στην περίπτωση αυτή με βασικά άρθρα του Συντάγματος,  όπως  στο άρθρο 4 παρ. 1 του   κατά το οποίο οι Έλληνες είναι ίσοι απέναντι στο νόμο με την αρχή δηλ της ισότητας που αποκλείει την εκδήλως άνιση μεταχείριση, είτε με τη μορφή της εισαγωγής καθαρά χαριστικών μέτρων ή προνομίων ,   με τα άρθρα  25 και   17 του Συντάγματος και κυρίως  του άρθρου 1 του Πρωτοκόλλου της ΕΣΔΑ, κατά το οποίο «Παν φυσικόν ή νομικόν πρόσωπον δικαιούται σεβασμού της περιουσίας. Ουδείς δύναται να στερηθεί της ιδιοκτησίας αυτού, παρά μόνο για λόγους δημοσίας ωφέλειας και υπό τους προβλεπόμενους υπό του νόμου και των γενιών αρχών του διεθνούς δικαίου όρους». Εξ άλλου το σύνηθες πρότυπο του οφειλέτη, στον οποίο αφορά ο νόμος, είναι αυτό του μικροοφειλέτη – στις περισσότερες περιπτώσεις με πενιχρά εισοδήματα, με πενιχρά περιουσιακά στοιχεία και έλλειψη συναλλακτικής εμπειρίας κάτι που ρητά πλέον αποτυπώνεται στις νέες τροποποιήσεις του ν 3869/2010 (ν 4336/2015 και ν 4346/2015) όπου εν αντιθέσει με τους προϊσχύοντες νόμους  εισάγονται πλέον αυστηρότερα εισοδηματικά κριτήρια για τους δανειολήπτες αλλά και περιορισμοί ως προς την αντικειμενική αξία της υπό προστασία κατοικίας, κάτι που έρχεται σε αντίθεση με την έως τώρα κρατούσα άποψη περι ευθύνης των Τραπεζών, εξ αιτίας της «επιθετικής   πιστωτικής πολιτικής» στη χορήγηση των δανείων και στην  συνεπεία αυτής επιβαλλόμενη   άνευ όρων και προϋποθέσεων αντίστοιχη υποχρέωση της Πολιτείας προς προστασία των υπερχρεωμένων πολιτών, αφού περιορίζεται πλέον και ποσοτικά και ποιοτικά η ευθύνη εκ της «επιθετικής πιστωτικής πολιτικής των Τραπεζών» και η προστασία του κράτους, εξαιρώντας  περιπτώσεις υπερδανεισμού  και κατοικιών πάνω από μια συγκεκριμένη αντικειμενική αξία. Εμμέσως πλην σαφώς ο νέος νόμος δεν θεωρεί πλέον ως άξιες προστασίας όλες τις επιλογές των δανειοληπτών δηλ. τον αλόγιστο δανεισμό ή τον υπερδανεισμό  χαράζοντας όρια στην προστασία των δανειοληπτών  αλλά και στην προστασία της κυρίας κατοικίας     ν (Κλ. Ρούσσος, Υπερχρεωμένα φυσικά πρόσωπα – Δομή και λειτουργία Ν. 3869/2010 Νομική Βιβλιοθήκη, 08/2/2011 βλ. Αθ. Κρητικό, Ρύθμιση των οφειλών υπερχρεωμένων  φυσικών προσώπων, έκδ. 3η, 2014, υπό το άρθρο 1, αρ. 31, 32, 36, 37, 38, σελ. 46-51,    8/2015  Ειρην Χαν., 11/2015 Ειρην Βάμου, 484/2015 Ειρ Πατρών, Γ. Ευστρατιάδης: «Ν.3869/2010 Ρύθμιση των οφειλών υπερχρεωμένων φυσικών προσώπων και άλλες διατάξεις», σελ.7, σε σεμινάριο επιμορφώσεως Ειρηνοδικών στην Εθνική Σχολή δικαστικών Λειτουργών ΕιρΚαλαμ 28/2014 ΤΝΠ ΝΟΜΟΣ, Ειρ Ιλίου 405/2014 ΤΝΠ ΝΟΜΟΣ, ΕιρΧαν 233/2014 αδημ., ΕιρΙλίου 408/2013, αδημ., ΕιρΑθ 1338/2012 αδημ., ΕιρΑθ 274/2012 ΕφΑΔ 2012, 1124, ΕιρΦλωρ 1/2012  ΝοΒ 2012, 1191, ΕιρΑθ 257/2012 ΕΠολΔ 2012, 631, ΕιρΑθ 209/2012 ΧρηΔικ 2012, 293).

       Περαιτέρω  σύμφωνα με το άρθρο 390 ΠΚ  περίπτωση απιστίας από την οποία προκύπτει άμεσα και αιτιατά περιουσιακό όφελος για τον δράστη ή τρίτο συνιστά κατεξοχήν ο τραπεζικός δανεισμός. Με την σύμβαση δανείου εν γένει η πιστοδότρια τράπεζα παραχωρεί χρήματα στον πιστολήπτη ο οποίος αναλαμβάνει την υποχρέωση να επιστρέψει στον συμφωνηθέντα χρόνο (άρθρα  806 και 807 ΑΚ) . Εάν οι τραπεζικοί υπάλληλοι οι οποίοι έχουν την επιμέλεια και διαχείριση της περιουσίας μιας Τράπεζας προβαίνουν κατά παράβαση των κανόνων της επιμελούς διαχείρισης στη σύναψη δανείων για την χρηματοδότηση επιχειρήσεων και ιδιωτών χωρίς να πληρούν οι χρηματοδοτούμενοι τις αναγκαίες προϋποθέσεις κατά παράβαση των οδηγιών εγκυκλίων και χωρίς να ελέγχουν την πιστοληπτική ικανότητα των χρηματοδοτούμενων πελατών για να εξασφαλίσουν την περιουσία της Τράπεζας με αξιόχρεες εγγυήσεις βλάπτοντας εν γνώσει τους την περιουσία της τελευταίας διαπράττουν το έγκλημα της απιστίας του άρθρου  390 ΠΚ (ΑΠ 1488/2006)

     Από την ανωμοτί εξέταση του πρώτου αιτούντος, που περιέχεται στα ταυτάριθμα με την παρούσα πρακτικά δημόσιας συνεδριάσεως αυτού του Δικαστηρίου, όλα τα προσκομιζόμενα και  επικαλούμενα από τους διαδίκους έγγραφα, είτε προς άμεση απόδειξη, είτε για τη συναγωγή δικαστικών τεκμηρίων, απ’ όσα οι ίδιοι οι διάδικοι ρητώς ή εµµέσως συνομολογούν, από τα  διδάγματα της κοινής πείρας που λαμβάνονται υπόψη από το Δικαστήριο και χωρίς απόδειξη και  από τη διαδικασία γενικότερα, αποδείχθηκαν τα ακόλουθα πραγματικά περιστατικά: Ο πρώτος  των αιτούντων, ηλικίας ** ετών, είναι Ιατρός ** -Επιμελητής Α, στο Γενικό Νοσοκομείο ***  Το μέσο μηνιαίο εισόδημά του προερχόμενο από το μισθό του ανέρχεται σήμερα στο ποσό των 2.100 Ευρώ μηνιαίως, ενώ η δεύτερη των αιτούντων (σύζυγος του πρώτου), ηλικίας ** ετών, είναι  νοσηλεύτρια Υπεύθυνη στο Παθολογικό τμήμα του Γενικού Νοσοκομείου ***   με μέσο μηνιαίο εισόδημα από τον μισθό της 1200 Ευρώ μηνιαίως (βλ. αναλύσεις αποδοχών ), έχουν δε αποκτήσει από τον γάμος  τους ένα ανήλικο τέκνο ηλικίας **  ετών. Αμφότεροι, έχουν περιέλθει, όπως ισχυρίζονται σε μόνιμη αδυναμία πληρωμής των ληξιπρόθεσμων χρηματικών οφειλών τους, όπως αυτές θα εκτεθούν αναλυτικά πιο κάτω. Οι αιτούντες, ως μοναδικό περιουσιακό στοιχείο (βλ έντυπο Ε9 φορολογικών δηλώσεων) διαθέτουν κατά 50%  εξ αδιαιρέτου έκαστος δυνάμει του με αριθμό ***  συμβολαίου, της συμβολαιογράφου ***, που μεταγράφηκε νόμιμα στα βιβλία μεταγραφών του Υποθ/κείου ** , στον τόμο ** και με αύξοντα αριθμό μεταγραφής **, την πλήρη κυριότητα μιας μεζονέτας 290 τμ εντός οικοπέδου εκτάσεως 650τμ στην θέση «***» (οδός ***) του Δήμου ***, το οποίο  και  αποτελεί  την κοινή κύρια κατοικία των   (και του τέκνου αυτών). Προκειμένου  δε να αγοράσουν το οικόπεδο και στην συνέχεια  να αποπερατώσουν την μεζονέτα,  προτίμησαν να καταφύγουν σε υπέρμετρο δανεισμό, ο οποίος, όπως θα καταδειχθεί αμέσως κατωτέρω, υπερέβαινε κατά πολύ τα μέτρα των οικονομικών τους δυνατοτήτων. Συγκεκριμένα, οι αιτούντες έλαβαν 1) από την πρώην M P Τράπεζα, την οποία διαδέχθηκε η κυρίως παρεμβαίνουσα, δυνάμει της υπ αριθμ. MG***052 συμβάσεως ένα στεγαστικό δάνειο, ύψους 150.000 εκ του οποίου ποσού κατά τον χρόνο κατάθεσης της αίτησης οφείλονται 136.209,45  Ευρώ 2) από την πρώην  M  P  Τράπεζα, την οποία διαδέχθηκε η κυρίως παρεμβαίνουσα, δυνάμει της υπ αριθμ ΜΓ ***553 συμβάσεως ένα στεγαστικό δάνειο, ύψους 90.000 Ευρώ εκ του οποίου ποσού οφείλονται κατά τον χρόνο κατάθεσης της αίτησης 86.788,47Ευρώ 3) από την πρώην   M P Τράπεζα, την οποία διαδέχθηκε η κυρίως παρεμβαίνουσα, δυνάμει της υπ αριθμ MG ***581 συμβάσεως ένα στεγαστικό δάνειο, ύψους 160.000 ευρώ εκ του οποίου ποσού οφείλονται 154.627,31 Ευρώ  4)  από την πρώην   M P  Τράπεζα, την οποία διαδέχθηκε η κυρίως παρεμβαίνουσα, δυνάμει της υπ αριθμ MG***110   ένα στεγαστικό δάνειο, ύψους 70.000 Ευρώ εκ του οποίου ποσού οφείλονται κατά τον χρόνο κατάθεσης της αίτησης 69.379,79Ευρώ 5) από την πρώην   M P Τράπεζα, την οποία διαδέχθηκε η κυρίως παρεμβαίνουσα, δυνάμει της υπ αριθμ. MG ***0044 ένα στεγαστικό δάνειο, ύψους 70.000 Ευρώ εκ του οποίου οφείλεται 62.104,51 Ευρώ  6) από την πρώην   M P Τράπεζα, την οποία διαδέχθηκε η κυρίως παρεμβαίνουσα, ένα στεγαστικό δάνειο(αγνώστου ποσού) εκ του οποίου οφείλεται κατά τον χρόνο κατάθεσης της αίτησης ποσό 3.242,27 Ευρώ 7) από την πρώην   M P Τράπεζα, την οποία διαδέχθηκε η κυρίως παρεμβαίνουσα, με βάση την ύπ’ αριθμ σύμβαση ***384 πιστωτικής κάρτας  καταναλωτικό δάνειο ύψους 1.283,04 Ευρώ. Δηλ οι αιτούντες, προέβησαν σε συνολικό δανεισμό ύψους( 150.000+90.000+160.000+70.000+70.000+3.242,27 +1.283,04) 544,365,31Ευρώ εκ του οποίου ποσού οφείλουν κατά τον χρόνο κατάθεσης της αίτησης (Φεβρουάριος 2013)  532.052,7 Ευρώ (βλ προσκομιζόμενη από καθ’ ης με χρονολογία 5.3.3013 αναλυτική κατάσταση οφειλών), η δε πρόταση συμβιβασμού την οποία υπέβαλλαν οι αιτούντες στην πιστώτρια τράπεζα ανέρχεται στο συνολικό ποσό των 84.318 Ευρώ για έκαστο εξ αυτών, καταβολής σε μηνιαίες δόσεις των 353 Ευρώ  για έκαστον εξ αυτών και σε διάρκεια 20ετίας, πλέον της καταβολής ποσού 16.800 Ευρώ για τον πρώτο των αιτούντων και 12.000 ευρώ για την δεύτερη των αιτούντων σε διάστημα 4ετίας   σε δόσεις των 350 Ευρώ για τον πρώτο των αιτούντων και 250 Ευρώ, για την δεύτερη των αιτούντων(το αντίστοιχο βέβαια ποσό που προϋπολόγιζε να εισπράξει η πιστώτρια τράπεζα, εάν η σύμβαση δανεισμού εξελίσσετο ομαλά  σε διάρκεια 20ετίας, θα ανήρχετο στο ποσόν τουλάχιστον  των 800.000 Ευρώ) . Τις απαιτήσεις της, από τα ως άνω δάνεια η πρώην MP Τράπεζα, τις εξασφάλισε με την εγγραφή προσημείωσης  υποθήκης επί της κύριας κατοικίας   των αιτούντων που ήταν και το μοναδικό περιουσιακό στοιχείο των. Από τις παρατιθέμενες στο δικόγραφο της ένδικης αιτήσεως τελευταίες ενήμερες δόσεις, προκύπτει ότι η συνολική καταβλητέα μηνιαία δόση για την εξυπηρέτηση των δανείων αυτών, ανερχόταν περίπου στο ποσό των 3.300 Ευρώ μηνιαίως.  Την ίδια στιγμή το  μηνιαίο καθαρό εισόδημα του πρώτου των αιτούντων, ανερχόταν το 2005 έως και το 2010 περίπου σε 3.600 Ευρώ, αναλυόμενο σε 1.800 Ευρώ μισθός και 1800 Ευρώ Εφημερίες, ενώ μετά το 2010 ο μηνιαίος μισθός του ανέρχεται στο ποσόν των  2.100 Ευρώ αναλυόμενο σε 1.480 Ευρώ μισθό και 650 Ευρώ εφημερίες. Η δεύτερη των αιτούντων, είχε ως μέσο καθαρό μηνιαίο εισόδημα  κατά το χρονικό διάστημα από 2005 έως και το 2010 το ποσό των 1400 Ευρώ, μετά δε το 2010, ο μηνιαίος μισθός της, ανήρχετο στο ποσό των 1.200 Ευρώ. Παράλληλα, σύμφωνα με τα αναγραφόμενα στην δεύτερη σελίδα της ένδικης αιτήσεως και που αναλύεται περαιτέρω στην πέμπτη σελίδα, το μηνιαίο κόστος βιοτικών αναγκών των αιτούντων και του ανηλίκου τέκνου των ανέρχεται στο ποσό των 2.500 Ευρώ. Έτσι λοιπόν, ήδη από την αρχή της λήψης των παραπάνω δανείων, τα δηλωθέντα εισοδήματα των αιτούντων, δεν επαρκούσαν τόσο για την ταυτόχρονη κάλυψη των δανειακών τους υποχρεώσεων, όσο και των βιοτικών αναγκών των, δεδομένου, ότι ο μισθός του πρώτου αιτούντα, σχεδόν ολόκληρος  καταναλίσκεται για την πληρωμή των τοκοχρεωλυτικών δόσεων του δανείου, απομένοντας έτσι προς διάθεση και για να καλύψουν τις συνολικές δαπάνες διαβίωσης,  ο μισθός της συζύγου, ύψους 1.400 Ευρώ αφού λοιπά εισοδήματα ή άλλα περιουσιακά στοιχεία, δεν προκύπτουν να υπάρχουν από τα προσαγόμενα στοιχεία  κατά πολύ λιγότερο δηλ, από το προσδιοριζόμενο, από τους ίδιους τους αιτούντες μηνιαίο κόστος βιοτικών αναγκών, το οποίο ανέρχεται σε 2.500 Ευρώ, σε κάθε περίπτωση όμως, ο λόγος των δόσεων για την εξυπηρέτηση των δανείων προς το εισόδημα διαμορφώθηκε στο υψηλό ποσοστό  του 70% του μηνιαίου εισοδήματος, όταν ως γενικά αποδεκτός θεωρείται όταν η δόση δεν υπερβαίνει το  40% του μηνιαίου εισοδήματος. Από τα παραπάνω προκύπτει, ότι οι αιτούντες, δεν επέδειξαν συμπεριφορά συνετού καταναλωτή, διότι ήδη από τον χρόνο λήψης των ως άνω δανείων, το 2008 διέβλεπαν ως ενδεχόμενη την αδυναμία της αποπληρωμής των υποχρεώσεών τους στο μέλλον, καθόσον το μοναδικό αξιόλογο αλλά και σταθερό οικογενειακό  εισόδημα ήταν ο μισθός των  και οι Εφημερίες που πραγματοποιούσε ο πρώτος των αιτούντων, οι οποίες όμως κυμαίνονται και διαφοροποιούνται ανά χρονική περίοδο , παράλληλα δε οι αιτούντες, δεν  επικαλούνται, ούτε αποδεικνύουν εισοδήματα από άλλες πηγές, τα οποία χρησιμοποιούνταν ως συμπλήρωμα του συνολικού ποσού της δόσεως που έπρεπε να καταβάλλουν μηνιαίως στους πιστωτές τους. Η ενδεχόμενη δε   παράλειψη από την πλευρά του πιστωτή να ενεργήσει επισταμένη έρευνα, πριν χορηγήσει την πίστωση, της πιστοληπτικής ικανότητας του δανειολήπτη, δεν συνεπάγεται αυτοδικαίως, ότι ο πιστωτής θα πρέπει να αναλάβει άνευ άλλου τινός, τον κίνδυνο της ματαίωσης, της ικανοποίησης των απαιτήσεών του, από την επελθούσα αδυναμία πληρωμών του Δανειολήπτη, μπορεί όμως να οδηγήσει σε περίπτωση παραβάσεως των οδηγιών για την χορήγηση δανείων   όπως στις περιπτώσεις δανείων που δόθηκαν χωρίς να ελέγχουν την πιστοληπτική ικανότητα  των χρηματοδοτούμενων πελατών και να εξασφαλίσουν την περιουσία της Τράπεζας με αξιόχρεες εγγυήσεις,  στο αδίκημα της απιστίας του άρθρου 390 ΠΚ. Στην συγκεκριμένη περίπτωση, όπως προκύπτει από την ένδικη αίτηση, η πιστώτρια Τράπεζα M P  LTD προέβη στην χορήγηση του παραπάνω δανείου ύψους 544.000 Ευρώ, χωρίς να προνοήσει να ελαχιστοποιήσει τον κίνδυνο αυτό, με την επίτευξη αξιόχρεων εμπράγματων εξασφαλίσεων, πολλαπλασίου  ποσού του χορηγηθέντος δανείου, αφού στο μοναδικό περιουσιακό στοιχείο το οποίο ενέγραψαν προσημείωση υποθήκης που είναι και η πρώτη κατοικία των αιτούντων της οποίας ζητείται και η προστασία, η εμπορική αξία της   μετά του οικοπέδου ανέρχεται σύμφωνα με την δήλωση των ιδίων των αιτούντων στο ποσό των 150.000 Ευρώ(βλ 3^η σελ πρώτη σειρά της ένδικης αιτήσεως). Απ’ όλα τα ως άνω εκτεθέντα προκύπτει ότι οι αιτούντες,  ως  οφειλέτες δημιούργησαν χρέη συνολικού ύψους 544.000 Ευρώ ,  υπερβαίνοντας, το μέτρο και την σύνεση του μέσου καταναλωτή, με τον αλόγιστο δανεισμό τους, με  την λήψη στεγαστικών και καταναλωτικών δανείων, συνέχισαν δε και μετά το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης να λαμβάνουν δάνεια (βλ υπo χρονολογία 20.01.2011 τροποποιητική πράξη δυνάμει της οποίας τροποποιήθηκε η υπ αριθμ ΜG ****0110/18.6.2009 σύμβαση   πίστωσης με την οποία χορηγήθηκε στους αιτούντες επιπλέον δάνειο 60.000 Ευρώ)    μολονότι γνώριζαν, ότι στο μέλλον, θα αδυνατούσαν να τα καλύψουν ή τουλάχιστον προχωρούσαν στην λήψη των δανείων αποδεχόμενοι πλήρως ως πιθανόν αποτέλεσμα την αδυναμία πληρωμής τους και αψηφώντας τις  συνέπειες.  Και τούτο  διότι, δεν  απέδειξαν ότι κατά την ανάληψη των επίδικων οφειλών τους, ανέμεναν ή ήλπιζαν σε μεταγενέστερη βελτίωση των οικονομικών τους, ώστε να υπάρχει δυνατότητα αποπληρωμής τους, ούτε από το σύνολο του αποδεικτικού υλικού προέκυψε κατά τον ίδιο παραπάνω χρόνο αναμενόμενη βελτίωση του οικογενειακού εισοδήματός τους, το οποίο, όπως με σαφήνεια καταδείχθηκε πιο πάνω, προερχόταν ουσιαστικά μόνο από τους μισθούς των και  μόνο   χωρίς να διαθέτουν άλλους αξιόλογους και προπάντων σταθερούς οικονομικούς πόρους. Υπό τα περιστατικά αυτά, η υπαιτιότητα των αιτούντων, είχε τη μορφή του ενδεχόμενου δόλου, καθόσον προέβλεψαν το  αποτέλεσμα της αδυναμίας πληρωμής των χρεών των, ως πιθανό και το αποδέχθηκαν, σε κάθε περίπτωση όμως, η παραπάνω αίτηση είναι   καταχρηστική (281ΑΚ)  αφού το δικαίωμα των αιτούντων  ασκείται καταχρηστικά, καθώς η αδυναμία πληρωμής των, προέκυψε από δικές των εσφαλμένες εκτιμήσεις, κάτι που ομολογούν και στην αίτησή των (βλ 3^η σελίδα της ένδικης αίτησης..εσφαλμένες εκτιμήσεις ως προς τις δυνατότητες αποπληρωμής δανειακών υποχρεώσεων μου)  η επιδίωξή των δε για ρύθμιση των χρεών των, υπό τα ως άνω αποδειχθέντα πραγματικά περιστατικά συνιστά  καταστρατήγηση και καταχρηστική εφαρμογή των διατάξεων του  νόμου σε βάρος των πιστωτών, αλλά και των συνεπών οφειλετών, που αποτελούν και τη συντριπτική πλειοψηφία, καθώς, η άσκηση του δικαιώματος των αυτού, έρχεται σε αντίθεση με την καλή πίστη, τα χρηστά ήθη και τον κοινωνικοοικονομικό σκοπό του δικαιώματος, κρίνεται δε, ότι δεν είναι σύμφωνος με το γράμμα και το πνεύμα του νόμου  και με το σκοπό των διατάξεων του Ν.3869/2010  και σύμφωνα με τους ηθικούς κανόνες, που χαρακτηρίζουν την συμπεριφορά του μέσου συνετού ανθρώπου. Αφού ο νόμος 3869/2010, ναι μεν  παρέχει το δικαίωμα στους αιτούντες να υπαχθούν στις ρυθμίσεις    του  και εφόσον πληρούν τις προϋποθέσεις του νόμου και ρυθμισθούν οι οφειλές των αναπόδραστη συνέπεια θα είναι, η απώλεια εισοδημάτων των πιστωτών τους και κατ΄ επέκταση των φορολογούμενων πολιτών (βλ μείζονα πρόταση), αποτέλεσμα που αποτελεί δικαιοπολιτική επιλογή του νομοθέτη, εξαιρουμένων όμως των περιπτώσεων εκείνων που η συμπεριφορά των οφειλετών, όπως εν προκειμένου εξέρχεται των ορίων της καλής πίστης και των χρηστών ηθών και κάθε λογικής «συνετού» και υπεύθυνου δανεισμού   αφού από ένα υπέρογκο δανεισμό για την οικονομική των επιφάνεια,   ύψους 544.000 Ευρώ, εξακολουθούν να οφείλουν ποσό ύψους 532.000 Ευρώ, (βλ προσαγόμενη υπό χρονολογία 5.3.3013 αναλυτική κατάσταση οφειλών απ την καθ’ ής) η αιτούμενη δε διαγραφή ανέρχεται στο ποσό  περίπου των 380.000 Ευρώ.   Προέκυψε περαιτέρω ότι ο υπέρμετρος δανεισμός των αιτούντων,   με κορύφωση τα έτη 2008, 2009 και 2011 αποσκοπούσε στην επίτευξη από μέρους των, επιπέδου διαβίωσης ανώτερου από τις οικονομικές των δυνατότητες και συγκεκριμένα στην απόκτηση μίας οικίας  (μεζονέτας) πολυτελούς κατασκευής στην   περιοχή  ***, του Δήμου ***,  επιφάνειας 290 τ.μ., (αποτελούμενη από υπόγειο 160τμ, ισόγειο 130τμ και α΄ όροφο 130 τμ)  επί  οικοπέδου 650 τμ, επιλέγοντας  την «εύκολη» λύση της υπερχρέωσης, προκειμένου να κατασκευάσουν  μία νεόδμητη υπερπολυτελή οικία, υπερβολικών διαστάσεων για τα δεδομένα μίας τυπικής τριμελούς οικογένειας, που σαφώς δεν ανταποκρινόταν στα μέτρα των οικονομικών δυνατοτήτων τους, ούτε βέβαια στο σκοπό του νομοθέτη που ήταν κυρίως η εξασφάλιση ενός ελάχιστου επιπέδου διαβίωσης στους οφειλέτες με τη δυνατότητα  απαλλαγής από τις υποχρεώσεις, προκειμένου να επανενταχθούν στην οικονομική δραστηριότητα που αποτελεί τον σκοπό του νόμου και   όχι η εξασφάλιση ενός υπερπολυτελούς επιπέδου διαβίωσης που αποβαίνει σε βάρος της Εθνικής Οικονομίας, των πιστωτικών ιδρυμάτων, των μετόχων, των καταθετών, των πολιτών και αδιανόητο για τα οικονομικά του Ελληνικού Δημοσίου, αφού η διαγραφή τέτοιων χρεών, που έχουν προκύψει για αγορές ή άλλες δραστηριότητες πολυτελείας από απερισκεψία ή κακό οικονομικό προγραμματισμό και η προνομιακή αυτή αντιμετώπιση, ενός μικρού μέρους τέτοιων δανειοληπτών, αδικεί όλους όσους με δυσκολία ανταποκρίνονται στις υποχρεώσεις των περιορίζοντας το επίπεδο διαβίωσής των, όταν μάλιστα  είναι γνωστόν ότι οι όποιες απώλειες των τραπεζών, από τα νοικοκυριά αυτά,  αντισταθμίζονται από ακόμη υψηλότερα επιτόκια χορηγήσεων, με ακόμη μεγαλύτερες επιβαρύνσεις για το σύνολο των πολιτών, σε μια πολύ δύσκολη οικονομική συγκυρία για την χώρα μας, γιατί στην ουσία έτσι μετακυλίεται η αποπληρωμή των οφειλών τους στο Ελληνικό Δημόσιο, το οποίο αναγκάζεται να στηρίξει χρηματικά τις τράπεζες και κατά συνέπεια στην Ελληνική κοινωνία και στους Έλληνες φορολογούμενους, για τον λόγο δε αυτό στις τελευταίες τροποποιήσεις του νόμου (βλ ν 4336/2015 και 4346/2015  εισάγονται αυστηρότερες προϋποθέσεις αναφορικά με το ύψος των υπό ρύθμιση δανείων, το μέγεθος της υπό προστασία κατοικίας αλλά και το ύψος των δαπανών διαβίωσης, κάτι που προφανώς έρχεται σε αντίθεση με την έως τώρα ισχύουσα νομολογία που ανεξάρτητα του ύψους δανεισμού, η την συμπεριφορά των δανειοληπτών καταλόγιζε, ευθύνη a priori αποκλειστικά και μόνο στην «επιθετική πολιτική των τραπεζών» και στην   «επιθετική στρατηγική πώλησης τραπεζικών προϊόντων  μέσω καταιγιστικών διαφημίσεων». Συμπερασματικά, μια τέτοια εφαρμογή του νόμου και διαγραφή υπέρογκων ή αλόγιστων χρεών, θα προσέκρουε σε κάθε περίπτωση  στο άρθρο 4 παρ. 1 του Συντάγματος κατά το οποίο οι Έλληνες είναι ίσοι απέναντι στο νόμο, κατά την οποία η αρχή της ισότητας αποκλείει την εκδήλως άνιση μεταχείριση, είτε με τη μορφή της εισαγωγής καθαρά χαριστικών μέτρων ή προνομίων, είτε με τη μορφή της επιβολής αδικαιολόγητης επιβάρυνσης, όπως τούτο συμβαίνει στην περίπτωση που οι πιστωτές  χάνουν το μεγαλύτερο μέρος ή και ολόκληρη την απαίτηση τους, στην διάταξη του άρθρου 25 του Συντάγματος,  σύμφωνα με την οποία ο περιορισμός αυτού του δικαιώματος τους (των πιστωτών) δεν είναι ανεκτός, καθόσον δεν συντρέχει λόγος δημοσίου συμφέροντος, ούτε τηρείται η αρχή της αναλογικότητας και θίγεται ο πυρήνας του δικαιώματος τους αφού παραβιάζεται η αρχή της αναλογικότητας κατά τρόπο που αναιρείται το δικαίωμα τους στην περιουσία, το οποίο επίσης κατοχυρώνεται και στο άρθρο 17 του Συντάγματος και κυρίως στο άρθρο 1 του Πρωτοκόλλου της ΕΣΔΑ, κατά το οποίο «Παν φυσικόν ή νομικόν πρόσωπον δικαιούται σεβασμού της περιουσίας. Ουδείς δύναται να στερηθεί της ιδιοκτησίας αυτού, παρά μόνο για λόγους δημοσίας ωφέλειας και υπό τους προβλεπόμενους υπό του νόμου και των γενιών αρχών του διεθνούς δικαίου όρους». Έτσι λοιπόν η πιστώτρια  θα υφίστατο παραβίαση, των συνταγματικώς κατοχυρωμένων δικαιωμάτων της, αφού υφίσταται απώλεια και των ιδίων κεφαλαίων της, πράγμα το οποίο παραβιάζει το δικαίωμα της στην περιουσία και αποτελεί αδικαιολόγητη επιβάρυνση γι αυτή και καθαρά χαριστικό μέτρο προς τους οφειλέτες.  Εξ άλλου το σύνηθες πρότυπο του οφειλέτη, στον οποίο αφορά ο νόμος, είναι αυτό του μικροοφειλέτη – στις περισσότερες περιπτώσεις με πενιχρά εισοδήματα, με πενιχρά περιουσιακά στοιχεία και έλλειψη συναλλακτικής εμπειρίας και όχι η προστασία καταναλωτών με πολύ μεγάλη δανειακή επιβάρυνση, η οποία κείται εκτός κάθε λογικής «συνετού» και υπεύθυνου εκ μέρους του δανειολήπτη δανεισμού.

       Η συνυπαιτιότητα των τραπεζών στη λήψη δανείων, δεν αίρει τις συνέπειες της δόλιας και καταχρηστικής συμπεριφοράς του υπερχρεωμένου, που είναι η μη υπαγωγή του στις ευεργετικές διατάξεις του ως άνω νόμου, ακόμη και αν σε αυτό συνέβαλε η συμπεριφορά των πιστωτικών ιδρυμάτων που χορηγούσαν δάνεια, χωρίς να ελέγξουν την οικονομική δυνατότητα, του αιτούμενου το δάνειο και χωρίς να διαπιστώσουν και τις λοιπές δανειακές υποχρεώσεις του και την εν γένει οικονομική του συμπεριφορά και που συνεπώς φέρουν ευθύνη για την επισφάλεια αυτή. Στο άρθρο 1 παρ. 1 του νόμου 3869/2010, σαφώς αναφέρεται ότι την αίτηση που προβλέπεται στην παρ. 1 του άρθρου 4 για την ρύθμιση των οφειλών και απαλλαγή, δικαιούνται να υποβάλλουν τα φυσικά πρόσωπα που έχουν περιέλθει χωρίς δόλο σε μόνιμη αδυναμία πληρωμής.  Παράλληλα, επειδή όπως προκύπτει  από τα πραγματικά περιστατικά της υπό κρίση αιτήσεως, οι εν λόγω δανειολήπτες, έλαβαν δάνεια στεγαστικά και καταναλωτικά   από τους καθ’ ών Πιστωτές των, το ύψος των οποίων, ανέρχεται στο συνολικό ποσό των 544.000 Ευρώ, με συνέπεια σήμερα να αδυνατούν να εκπληρώσουν τις παραπάνω δανειακές υποχρεώσεις των και με δεδομένο μάλιστα ότι η συνολική ακίνητη περιουσίας των δεν υπερβαίνει σύμφωνα με εκτιμήσεις των ιδίων των αιτούντων, το συνολικό ποσό των 150.000 Ευρώ (βλ προσαγόμενο από τους αιτούντες σχετ. 4 Αίτηση εξωδικαστικού συμβιβασμού, όπου αναγράφεται επί λέξει στην δεύτερη σελίδα αυτής …Η εμπορική αξία όλης της μονοκατοικίας ανέρχεται στο ποσό των 150.000 Ευρώ..), επί της οποίας η πιστώτρια τράπεζα ενέγραψε τις εξής προσημειώσεις υποθηκών συνολικού ύψους 636.000 Ευρώ: α) με βάση την υπ αριθμ. ***/7.2.2008 απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Λασιθίου ενεγράφη  προσημείωση υποθήκης, για ποσό 108.000Ευρώ, υπέρ της  «M Ε» και εις  βάρος των αιτούντων η οποία έχει καταχωρηθεί στο Κτηματολογικό Γραφείο ***με αριθμό πρωτ. ***/11.2.2008  β) με βάση την υπ αριθμ ***/30.1.2007 απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Λασιθίου ενεγράφη   προσημείωση υποθήκης για ποσό 372.000Ευρώ υπέρ της  «M Ε ΤΡΑΠΕΖΑΣ ΑΕ» και εις  βάρος των αιτούντων η οποία έχει καταχωρηθεί στο Κτηματολογικό Γραφείο *** με αριθμό πρωτ.  Καταχώρησης ***/2.7.2009 γ) με βάση την υπ αριθμ. ***/1.7.2009 απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Λασιθίου ενεγράφη   προσημείωση υποθήκης για ποσό 84.000Ευρώ υπέρ της  «M Ε ΤΡΑΠΕΖΑΣ ΑΕ» και εις  βάρος των αιτούντων, η οποία έχει καταχωρηθεί στο Κτηματολογικό Γραφείο *** με αριθμό πρωτ. Καταχώρησης ***/3.7.2009 δ)  με βάση την υπ αριθμ. ***/3.2.2011 απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Λασιθίου ενεγράφη  προσημείωση υποθήκης για ποσό 72.000Ευρώ υπέρ της  «M Ε ΤΡΑΠΕΖΑΣ ΑΕ» και εις  βάρος των αιτούντων, η οποία έχει καταχωρηθεί στο Κτηματολογικό Γραφείο *** με αριθμό πρωτ.  Καταχώρησης ****/4.2.2011.

     Επειδή η παραπάνω συμπεριφορά των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων και των τραπεζικών υπαλλήλων που έχουν την επιμέλεια και την διαχείριση της περιουσίας των, κατά παράβαση των κανόνων της επιμελούς διαχείρισης στην σύναψη Τραπεζικών δανείων για την χρηματοδότηση των αιτούντων, χωρίς να πληρούνται   οι αναγκαίες προϋποθέσεις  και χωρίς να ελέγξουν την πιστοληπτική ικανότητα των χρηματοδοτούμενων και να εξασφαλίσουν την περιουσία των με αξιόχρεες εγγυήσεις βλάπτοντας την περιουσία των, παραβιάζοντας προφανώς    την υποχρέωση να προβαίνουν στον λεγόμενο «…υπεύθυνο δανεισμό…», ο οποίος έχει πλέον θεσμοθετηθεί και νομοθετικά με το άρθρο 8 της ΚΥΛ Ζ1-699/ΦΕΚ Β` 917/2010 «Προσαρμογή της Ελληνικής νομοθεσίας προς την οδηγία 2008/48/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου της 23ης Απριλίου 2008 για τις συμβάσεις καταναλωτικής πίστης και την Κατάργηση της οδηγίας 87/102/EOK του Συμβουλίου που δημοσιεύθηκε στην Επίσημη Εφημερίδα των ΕΚ, αριθμ. L 133 της 22.5.2008» των Υπουργών Οικονομικών -Οικονομίας, Ανταγωνιστικότητας και Ναυτιλίας και Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων που ενσωμάτωσε την Οδηγία 2008/48/ΕΚ στο εσωτερικό δίκαιο (βλ. σχετικά Λειβαδά Το νέο ευρωπαϊκό ρυθμιστικό πλαίσιο για την καταναλωτική πίστη 2008, Περάκη. Η αρχή του υπεύθυνου δανεισμού και η πρόσφατη κοινοτική Οδηγία για την καταναλωτική πίστη σε ΧρηΔικ 2009.352επ., Τασίκα Εκφάνσεις της αρχής του υπεύθυνου δανεισμού στην καταναλωτική πίστη., η παροχή επαρκών εξηγήσεων στον καταναλωτή και η αξιολόγηση της πιστοληπτικής ικανότητας σε ΕπισκΕΔ 2011.337επ., Πελλένη Παπαγεωργίου Η νέα Οδηγία 2008/48/ΕΚ για τις καταναλωτικές συμβάσεις σε ΝοΒ 2010.275επ.), σύμφωνα με τις διατάξεις της οποίας και κατά κοινοτική πλέον επιταγή, τα πιστωτικά ιδρύματα είχαν και έχουν την υποχρέωση να προβαίνουν σε υπεύθυνο δανεισμό των οφειλετών τους και ως εκ τούτου υποχρεώνονται να εξετάζουν την πιστοληπτική ικανότητα του κάθε υποψήφιου οφειλέτη να ανταπεξέλθει στις συμβατικές του υποχρεώσεις εξυπηρετώντας τις πληρωμές του αλλά και να καλύπτουν τα δάνεια με αξιόχρεες εγγυήσεις.

    Επειδή, κατά το άρθρο 38 του ΚΠΔ «όταν κατά τη διάρκεια πολιτικής ή ποινικής δίκης ανακύπτει  γεγονός που είναι δυνατό να χαρακτηρισθεί έγκλημα διωκόμενο αυτεπαγγέλτως, ο δικαστής, αν σύμφωνα με το νόμο δεν μπορεί να το δικάσει ο ίδιος αμέσως, οφείλει να συντάξει έκθεση και να τη  διαβιβάσει στον αρμόδιο Εισαγγελέα με κάθε πληροφορία και με τα σχετικά έγγραφα». Επειδή το  Δικαστήριο τούτο έχει υπόνοιες  για την διάπραξη των ποινικών αδικημάτων που προβλέπονται από το άρθρο ( 390 ΠΚ )  διατάσσει επιμελεία της γραμματέως του Δικαστηρίου τούτου, να διαβιβαστούν στον Εισαγγελέα Πλημμελειοδικών Λασιθίου  αντίγραφα 1)  οι υπό  κρίση και υπ αριθμ. Πρωτ. 59 και 58 /2013 αιτήσεις ενώπιον του Ειρηνοδικείου Νεαπόλεως καθώς και η με χρονολογία  13.1.2014 κύρια παρέμβαση  2)   αντίγραφα φορολογικών δηλώσεως των αιτούντων 4) αντίγραφα δανειακών συμβάσεως      6) αντίγραφα συμβολαίων  των ακινήτων αν αιτούντων και  7) αντίγραφο της αιτήσεως εξωδικαστικού συμβιβασμού.

       Κατόπιν των παραπάνω, πρέπει να απορριφθούν οι εν λόγω αιτήσεις, ως ουσία αβάσιμες και να γίνει δεκτή η προφορικά ασκηθείσα Κύρια Παρέμβαση, τέλος Δικαστικά έξοδα, δεν πρέπει να επιβληθούν σε βάρος των αιτούντων κατ’ αναλογική εφαρμογή του αρ. 8 παρ. 6 του ν. 3869/2010.

                                       ΓΙΑ  ΤΟΥΣ  ΛΟΓΟΥΣ  ΑΥΤΟΥΣ

         ΣΥΝΕΚΔΙΚΑΖΕΙ τις ένδικες αιτήσεις και  την ασκηθείσα προφορικά στο ακροατήριο κύρια παρέμβαση.

        Δικάζει αντιμωλία των διαδίκων

        Απορρίτει τις ένδικες αιτήσεις και

        Δέχεται την κύρια παρέμβαση

       Διατάζει    επιμελεία της γραμματέως του Δικαστηρίου τούτου, να διαβιβαστούν στον Εισαγγελέα Πλημμελειοδικών Λασιθίου  αντίγραφα: 1) των  υπό  κρίση και υπ αριθμ. πρωτ  59 και 58/2013 αιτήσεων των αιτούντων, ενώπιον του Ειρηνοδικείου Νεάπολης καθώς και της υπό χρονολογίας 13.1.2014 Κυρίας παρέμβασης της μετέχουσας ως πιστώτριας 2)   αντίγραφα φορολογικών δηλώσεων  των αιτούντων 4) αντίγραφα δανειακών συμβάσεων 6) αντίγραφο του υπ αριθμ ***/17.11.2005  συμβολαίου, της συμβολαιογράφου ****,    του  ακινήτου των αιτούντων 7)   αντίγραφο της αιτήσεως, εξωδικαστικού συμβιβασμού των αιτούντων

      Κρίθηκε, αποφασίστηκε και δημοσιεύτηκε στη Νεάπολη  και στο ακροατήριο του Ειρηνοδικείου  Νεάπολης, σε έκτακτη δημόσια συνεδρίαση  στις  9/6/2016.

Ο ΕΙΡΗΝΟΔΙΚΗΣ                                              Η  ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ

Αργύριος  Κατσαμάνης                                        Ελένη Δακανάλη            

Πηγή: dikastis 

Ψεκάστε….Σκουπίστε….Τελειώσατε!

  Καθώς έπαιρνα τη θέση μου στα έδρανα των δικηγόρων στο ακροατήριο του Μονομελούς εκείνο το ανοιξιάτικο πρωινό ούτε που μου περνούσε απ’ το μυαλό ότι θα ζούσα την εμπειρία της πιο σύντομης δίκης ever. Η υπόθεση μου, όχι τίποτα σπουδαίο, μια αγωγή διανομής κοινού κλήρου όπου εκπροσωπούσα τον εναγόμενο. Μα στην περίπτωση αυτή ήταν οι διάδικοι που έδιναν στην υπόθεση άλλη διάσταση, πιο γκλαμουράτη να πω, πιο πιπεράτη ίσως, πιο ενδιαφέρουσα σίγουρα!

Ας τα πάρω όμως από την αρχή τα πράγματα, λέγοντας  ότι η υπόθεση αυτή μαζί με κάποιες άλλες μεταξύ των ίδιων διαδίκων, υπήρξε από τις μακροβιότερες και πλέον επίπονες της δικηγορικής μου  θητείας!! Αντιδικία σφοδρή σε όλα τα μήκη και πλάτη, σε όλα τα ύψη και βάθη, με αβυσσαλέο μίσος και πάθος μεταξύ των δυο πλευρών –αδερφών (εκ της ιδίας μάνας και του ιδίου πατρός, το τονίζω αυτό). Η οποία αντιδικία δυστυχώς κάποια στιγμή έληξε ολίγον…. άδοξα για τον πελάτη μου, ανακοπή καρδιάς και μας άφησε χρόνους κάπου στα μισά αυτής της δικαστικής μας διαδρομής.

Τι έλεγα λοιπόν… α ναι! για το μίσος το αβυσσαλέο το οποίο μας οδηγούσε κάθε φορά μετά από κάθε δίκη στα αστυνομικά τμήματα για τις εκατέρωθεν μηνύσεις λόγω εξύβρισης, απειλής και τα τοιαύτα.

Στο μεταξύ όμως δεν ήταν μόνο οι ίδιοι οι διάδικοι που μετέτρεπαν κάθε δικαστική διαμάχη μας σε σόου πρώτου μεγέθους «με είσοδο ελεύθερη», αλλά επιπρόσθετος «πονοκέφαλος» για μένα ήταν και ο συνάδελφος αντίδικος.

Ο εν λόγω συνάδελφος λοιπόν, ηλικίας…. απροσδιορίστου, αρκετά μεγάλος πάντως για να δικηγορεί ακόμη αλλά τότε ήταν τα χρόνια τα καλά, των «παχιών αγελάδων» που οι δικηγόροι έφευγαν από το επάγγελμα στα 90 και βάλε!! ήταν από κείνους τους – ας μου επιτραπεί η έκφραση «παλαιάς κοπής» δικηγόρους. Εκείνους  που είχαν μάθει να δουλεύουν τυφλοσούρτη συγκεκριμένες υποθέσεις, κάτι κτηματικά, κάτι κληρονομικά, κάτι ανώμαλες και κάτι χρησικτησίες συνομολογημένες (προς θεού όχι αντιδικίες ή τίποτα δύσκολα, εύκολα λεφτά να το πω με λίγα λόγια και τότε όπως όλοι γνωρίζουμε…. λεφτά υπήρχαν!) που ανάθεμα και αν άνοιγαν ποτέ κανένα κώδικα ή καμιά νομολογία και που παρόλα αυτά είχαν τον αέρα του ακροατηρίου  και το υφάκι του παλιού και έμπειρου και τραβούσαν ωσάν τις μύγες τους πελάτες, γιατί ….θεωρούνταν αυθεντίες!! Η δε έκβαση της δίκης (όταν τύχαινε καμιά αντιδικία) ουδόλως τους απασχολούσε, και στη χασούρα ακόμη είχαν έτοιμη τη δικαιολογία και όλα κομπλέ! Εγώ πάλι, στη χασούρα έχω για μια βδομάδα τουλάχιστον στομαχόπονο αλλά τι να πεις, διαφορετική προσέγγιση…..

Ε, με τούτο το  συνάδελφο λοιπόν, καμία επικοινωνία. Γιατί να λέμε και του στραβού το δίκιο αν βοηθούσαμε κι εμείς λίγο θα αποφεύγαμε αρκετά έκτροπα που δεν τιμούσαν κυρίως εμάς που καμαρώνουμε ότι είμαστε και καλά συλλειτουργοί της δικαιοσύνης! Μα ο τύπος αρέσκονταν να ρίχνει από πάνω και λάδι στη φωτιά! Μούστελνε και κάτι απίστευτα «εξώδικα»…. να τα πει ο Θεός! Τα οποία πετούσε ο ίδιος κάτω από την πόρτα μου! (ούτε καν με το ταχυδρομείο, self delivery τα έκανε!) σε επιστολόχαρτο, χειρόγραφα με κάτι γράμματα ορνιθοσκαλίσματα που τρόμαζα να τα διαβάσω. Γενικά είχε αρχίσει πλέον και με τσίτωνε μόνο που άκουγα τη φωνή του, μόνο που τον έβλεπα. Τι να πω πια, φαίνεται ότι είχα αρχίσει να τον μισώ κι εγώ όπως ακριβώς οι πελάτες μας μισούσαν ο ένας τον άλλο! Σε τέτοιο ολίσθημα είχα υποπέσει!

Όταν έλαβα λοιπόν το δικόγραφο της συγκεκριμένης αγωγής –δικόγραφο τρόπος του λέγειν δηλαδή, δύο σελιδούλες όλο κι όλο, λιτές κι απέρριτες!- με την πρώτη ανάγνωση που έκανα ήρθε και γυάλισε το μάτι μου και μια άγρια χαρά με πλημμύρισε. Αμέσως σχημάτισα την πεποίθηση ότι πήγαινα για βέβαιη νίκη! Η διάγνωσις σκληρή κι αμείλικτη «ΑΟΡΙΣΤΙΑ ΚΑΡΑΜΠΙΝΑΤΗ»,  αφού δεν είχε προηγηθεί αποδοχή κληρονομιάς, και μεταγραφή από τον ενάγοντα πράγμα το οποίο ήδη γνώριζα και προφανώς δεν αναφέρονταν παρόμοια περιστατικά στο εισαγωγικό δικόγραφο. Αυτό το δικόγραφο δηλαδή, θα τόλεγα και βούτυρο στο ψωμί μου!! Ένιωσα ότι είχε έρθει η ώρα μου να πάρω το αίμα μου πίσω για το βίο αβίωτο που μούχε κάνει ο συγκεκριμένος.

Ενόψει αυτών των γεγονότων λοιπόν γίνεται νομίζω αντιληπτό ότι τη δεδομένη ημέρα της δίκης διατελούσα σε κατάσταση μεγάλης ευφορίας η οποία προέρχονταν από την προσδοκία για το θετικό για μας αποτέλεσμα, για το οποίο φυσικά θα χρειαζόταν να περιμένουμε ολίγα μηνάκια ωσότου να δούμε δημοσιευμένη την απόφαση. Παρά ταύτα επέτρεψα στον εαυτό μου μια μικρή δόση πρώιμης χαράς και ευεξίας και ένα αμυδρό χαμόγελο αισιοδοξίας!!

Είχα προετοιμάσει το μάρτυρα μου, είχα καθησυχάσει τον πελάτη μου, τη σύζυγο του, το γιό του, την κόρη του και κάποιους λοιπούς συγγενείς και φίλους που βρίσκονταν εκεί ετοιμοπόλεμοι για support  και…. τζερτζελέ, σταυροκοπήθηκα ευχόμενη να μη περάσουμε ξανά την πόρτα του Α.Τ. και έριχνα μια τελευταία ματιά στις προτάσεις μου όπου φιγουράριζε με μεγάλα έντονα γράμματα (προς εξορκισμό της τυφλής καμιά φορά δικαιοσύνης!) η ΕΝΣΤΑΣΗ ΑΟΡΙΣΤΙΑΣ με όλους τους λόγους για τους οποίους θεωρούσα την αγωγή αόριστη και με την παράθεση σχετικής νομολογίας. Μα τω θεώ!! τι όμορφο που ήταν το δικόγραφο μου! Το διάβαζα, το ξαναδιάβαζα και δε χόρταινα γιατί ναι…. είναι αλήθεια ότι  κάποιοι δικηγόροι έχουμε κι αυτή τη διαστροφή! Μας αρέσει να διαβάζουμε ξανά και ξανά αυτά που έχουμε γράψει!

Ο περί ου ο λόγος συνάδελφος λοιπόν, εμφανίστηκε στο ακροατήριο τελευταία στιγμή, συνάμενος, κουνάμενος και περιχαρής. Ο άνθρωπος ήταν υπεράνω, καμία ανησυχία δε διάβασα στο πρόσωπο του, αντιθέτως μάλιστα. Προς στιγμήν κλονίστηκε η πίστη μου και σκέφτηκα «Βρε θες να πάμε άκλαφτοι»; «Βρε θες να κάνω λάθος και να μη πιάσει η ένσταση μας»; «Βρε θες να μου τη φέρει μπαμπέσικα ο παλιός!!! Μπααα! είπα μέσα μου και επιπλέον αρκέστηκα στο να καθησυχάσω τις ανησυχίες μου με τη σκέψη ότι ο Εντιμότατος Δικαστής κ. Όμηρος Πρωτοδικόπουλος (ε λοιπόν πολύ μεράκι τόχα να χρησιμοποιήσω αυτή  την αμερικανιά «Ο Eντιμότατος») που προήδρευε εκείνη την ημέρα στο Μονομελές ήταν άριστα κατηρτισμένος και από τους καλύτερους δικαστές που είχαμε στο Πρωτοδικείο μας την  περίοδο εκείνη. Φημίζονταν για την οξυδέρκεια του και τα νομικά του και γενικά ήταν μια μικρή απόλαυση να δικάζεις μαζί του. Φυσικά με τίποτα δε μπορούσα να φανταστώ και ότι θα το τελείωνε το θέμα από την έδρα!!!

Φτάνει η ώρα και εκφωνείται από το πινάκιο η υπόθεση μας, παριστάμεθα νομίμως οι πληρεξούσιοι δικηγόροι και μετά τα εισαγωγικά του αντιδίκου ο Πρόεδρος κ. Πρωτοδικόπουλος μου δίνει το λόγο για να απαντήσω στην αγωγή. Όπου εκεί λοιπόν με τη σιγουριά μου και τον αέρα μου αναπτύσσω και προφορικά την ένσταση μου περί αοριστίας του δικογράφου και ζητώ την απόρριψη της αγωγής.

Ο αντίδικος καταφανώς ανέτοιμος για όσα με άκουσε να λέω, επιχειρεί να ψελλίσει κάποια απάντηση του τύπου «Αρνούμεθα ..κλπ …θα απαντήσουμε με τις προτάσεις μας κλπ». Κοντούλης, αδυνατούλης κι ευκίνητος όπως ήταν άρχισε να «χοροπηδάει» μπροστά στην έδρα, ενώ ταυτόχρονα έλεγε μερικά ασυνάρτητα και άσχετα περισσότερο για να δημιουργήσει εντυπώσεις στο ακροατήριο και κυρίως στους πελάτες του και λιγότερο για να πείσει το δικαστή. Σε κάποια στιγμή επιστράτευσε και ένα χιλιοτσαλακωμένο μαντήλι από την τσέπη του για να σκουπίσει το φαρδύ (ελλείψει κόμης) μέτωπο του καθώς εμφανίστηκαν κάτι χοντρές στάλες ιδρώτα, ενώ δεν παρέλειψε να μου ρίξει και μερικά φονικά βλέμματα. Δεν ξέρω τι ακριβώς προσδοκούσε με το τελευταίο αλλά κι εγώ δεν τον άφησα έτσι, του χάρισα σε ανταπόδοση το πιο σαρκαστικό μου χαμόγελο.

Οπότε για να μη τα πολυλογώ, φθάνει η ώρα του… Εντιμότατου κ. Πρόεδρου ο οποίος να πω επίσης ότι φημίζονταν εκτός των άλλων και για τον τσεκουράτο λόγο του, και αφού ρίχνει μια γρήγορη ματιά στο δικόγραφο που είχε μπροστά του παίρνει το λόγο και …….κάνει την ανατροπή στη μικρή περιοχή! Και χτυπάει και το πέναλτυ!

Σε απλά ελληνικά δηλαδή κι ενώ όλοι περιμένουμε τα γνωστά, να ξεκινήσει η ακροαματική διαδικασία με την εξέταση των μαρτύρων εκείνος απευθύνεται στον αντίδικο μου και του δίνει το τελειωτικό χτύπημα λέγοντας: «Κ. Συνήγορε όπως τα βλέπω τα πράγματα, αν δεν έχετε προβεί σε αποδοχή κληρονομιάς και δεν προσκομίζετε με τις προτάσεις σας τη μεταγραφή, η αγωγή σας θα απορριφθεί. Οπότε έχετε να επιλέξετε μεταξύ του να δικάσετε μια αγωγή που μετά βεβαιότητας σας λέω ότι θα απορριφθεί λόγω αοριστίας ή να παραιτηθείτε τώρα και να απαλλάξετε τους πελάτες σας και από τα έξοδα της δίκης. Εσείς αποφασίζετε».

Ποια ακροαματική διαδικασία, ποιοι μάρτυρες, ποια δίκη! Η πλήρης ισοπέδωση! Και κει είναι που μένουμε κάγκελο άπαντες πολύ περισσότερο δε ο συνάδελφος – αντίδικος που τι να λέμε τώρα, του ήρθε ντουβρουτζάς αλλά…. δε μπορώ να μη το πω… του χρειαζόταν!

Ε, μετά από τέτοια απρόσμενη με ταχύτητα ….φωτός ετυμηγορία κι αφού από το ύφος του Προέδρου διέκρινε ότι ουδόλως αστειευόταν,  ακόμη και τούτος ο συνάδελφος ο παλιός, ο έμπειρος  λύγισε και προτίμησε να παραιτηθεί του δικογράφου του για να σώσει ίσως ότι μπορούσε να σωθεί!

Βέβαια δε μπορώ να μη πω ότι θαύμασα πραγματικά πόσο γρήγορα συνήλθε από το σοκ και μάλιστα φρόντισε με ζηλευτή πειθώ την αποτυχία του να την παρουσιάσει…….. ως δήθεν επιτυχή δικηγορικό ελιγμό! Έμεινα δηλαδή κυριολεκτικά με το στόμα ανοιχτό όταν τον άκουσα να λέει με ύφος εκατό καρδιαναλίων στους πελάτες του που περίμεναν ετοιμοπόλεμοι να δρέψουν δάφνες στο πεδίο της μάχης: «Η δίκη δε θα γίνει γιατί όπως βλέπω τα πράγματα ο Δικαστής είναι εχθρικός απέναντι μας, οπότε δε μας συμφέρει να δικάσουμε σήμερα! Μην ανησυχείτε όμως θα καταθέσω καινούργια αγωγή και όλα θα πάνε καλά. Εγώ είμαι εδώ»!

Αλλά έτσι είναι ρε παιδί μου, άδικα δε βγήκε το ρητό «Ο παλιός είναι αλλιώς»!

Όσο για το δικό μου πελάτη και όλο το «πολεμοχαρές» συγγενολόι του που βρισκόταν εκεί για συμπαράσταση, δε μπορώ να πω ότι χάρηκαν και πολύ με την εξέλιξη. Τι σόι δίκη ήταν αυτή που δεν ταρακουνήθηκαν τα έδρανα, που δεν ακούστηκε ούτε ένα «γαλλικό» που δεν έπεσε η σφαλιάρα σύννεφο! Που δεν έγινε χαμός! Τέτοια ήρεμη και γρήγορη δίκη.. Απαπα ούτε στον εχθρό τους δηλαδή!

Και κάπου εκεί, κάπως έτσι έληξε η συντομότερη δίκη στα ελληνικά δικαστικά χρονικά – πριν καν αρχίσει στην πραγματικότητα-  και νομίζω ότι μάλλον δικαιολογημένα ενώ έβγαινα από το ακροατήριο, μου ήρθε στο μυαλό η φράση από το αξεπέραστο εκείνο διαφημιστικό σποτ του γνωστού καθαριστικού για τζάμια, «Ψεκάστε…σκουπίστε… τελειώσατε»!

ΣΗΜ 1. Η εξιστόρηση γίνεται με διάθεση χιουμοριστική  και ουδόλως υποτιμητική ή επικριτική προς συναδέλφους παλαιούς και νέους.

ΣΗΜ 2. Υπάρχει το στοιχείο του μύθου και της υπερβολής.

Χαρούλα Γεωργιάδου

Προσδεθείτε…

Με εντάσεις και επεισόδια εντός και εκτός της Βουλής· με απαράδεκτες απειλές διαγραφών βουλευτών από τις επαγγελματικές τους ενώσεις· με παιάνες για την υλοποίηση των δεσμεύσεών της από την κυβέρνηση· με σκληρή κριτική απ’ την αντιπολίτευση· με έναν αισχυντηλό συνδυασμό υπερτονισμών και αποσιωπήσεων από πλευράς των κυβερνητικών βουλευτών· με ποίηση και λογοτεχνία και με 153 θετικές ψήφους εν τέλει, ο νέος νόμος για το ασφαλιστικό είναι πλέον γεγονός. Το πλαίσιο που δημιουργεί εμπλέκεται με το φορολογικό αντίστοιχο, δημιουργώντας τις ιδανικές συνθήκες για φοροδιαφυγή, φοροαποφυγή και εισφοροαποφυγή στο περιβάλλον μιας οικονομίας θνήσκουσας.

Με τέσσερις μήνες αποχή των δικηγόρων κατά της ψήφισής του, η ήττα από την ψήφιση του  νόμου αυτού είχε εξ αρχής υιοθετηθεί από την ηγεσία του δικηγορικού σώματος. Υπήρξε βέβαιο επίσης εξ αρχής, ότι η αυτοκτονία δεν είναι ο ενδεδειγμένος τρόπος για την αντιμετώπιση του φόβου του θανάτου. Η αποχή συνεχίζεται ακόμη και σήμερα. Οι προθέσεις της ηγεσίας δεν έχουν διαφανεί ακόμη, ενώ το δικαστικό έτος ολοκληρώνεται τον επόμενο μήνα. Η διαχείριση της ήττας φαίνεται να είναι αυτή τη στιγμή το επίδικο, ενώ είναι πανεύκολο η διαχείριση αυτή να οδηγήσει σε διεύρυνσή της.

Η ηγεσία του δικηγορικού σώματος έκανε μία επιλογή υψηλού ρίσκου, χωρίς πιθανότητα δικαίωσης του διακηρυγμένου στόχου της. Οι νέες συνθήκες θα επιφέρουν γρήγορες και βίαιες αλλαγές στην άσκηση της δικηγορίας, οι οποίες όμως, δεν θα αφήσουν τους δικηγορικούς συλλόγους στο απυρόβλητο. Προς το παρόν, προσδεθείτε…

Ντόρα Τσικαρδάνη

Η βαλίτσα του κ. Εισαγγελέα

Ήταν ένα πρωί Δευτέρας αν θυμάμαι καλά – δεν έχει και πολλή σημασία άλλωστε- και την είχα στήσει απ’ το πρωί έξω από το γραφείο του Εισαγγελέα υπηρεσίας με σκοπό να συζητήσω μαζί του ένα θέμα που με απασχολούσε. Στη Γραμματεία μου είπαν ότι είχε έρθει από ώρα και ήταν στο γραφείο του, επειδή όμως ήταν απασχολημένος θα έπρεπε να περιμένω να με φωνάξει. Αν πω ότι δε με χάλασε αυτή η πληροφορία θα πω ψέμα, αλλά σ’ αυτή τη ζωή και ειδικά σ’ αυτό το επάγγελμα έχουμε μάθει αν μη τι άλλο να περιμένουμε και ώρες και μέρες και μήνες και χρόνια μη σου πω.

Μη έχοντας λοιπόν κάτι άλλο να κάνω εκείνη τη συγκεκριμένη ώρα κι επειδή δεν ήθελα να ρισκάρω να μου πάρει άλλος τη σειρά γιατί ως γνωστό έξω από το γραφείο του Εισαγγελέα όλο και κάποιος περιμένει, στρώθηκα αναπαυτικά στη μία και μοναδική, -ολίγον κουτσή – πολυθρόνα που βρήκα, περίσσεμα από εκείνες που όταν έκαναν ανακαίνιση στα γραφεία ήταν για πέταμα αλλά τελικά τις κράτησαν και ευτυχώς δηλαδή γιατί και στο περίμενε και όρθια θάταν λίγο ζόρι.

Τα λεπτά περνούσαν αργά μα η πόρτα του Εισαγγελέα δεν έλεγε να ανοίξει,  ενώ κατά διαστήματα άκουγα από μέσα από το γραφείο κάποιους ανεπαίσθητους θορύβους σα σίρσιμο επίπλων, ή πραγμάτων αλλά δεν έδωσα πολλή σημασία.

Αναρωτιόμουν τι δουλειά διεκπεραίωνε άραγε και καθυστερούσε τόσο. Στο μεταξύ να πω για τον εν λόγω, ότι η εντύπωση που είχα σχηματίσει γι’ αυτόν κατά τη θητεία του στο Πρωτοδικείο μας μάλλον δεν ήταν και η καλύτερη. Ο άνθρωπος «φώναζε» από μακριά «προβληματικός». Ψηλός, μελαχρινός, κατσαρομάλλης, λίγο ατσούμπαλος στο περπάτημα και στο ντύσιμο – τα παντελόνια του π.χ. συνήθως σταματούσαν στο ύψος του αστράγαλου- ενώ ήταν φανερή από όλο το παρουσιαστικό του η έλλειψη της γυναικείας φροντίδας και γυναικείας παρουσίας στο πλάι του. Με λίγα λόγια ΕΡΓΕΝΗΣ φαινόταν και μάλιστα από κείνους τους κακούς και απεριποίητους εργένηδες.

Μετά από κάποια ώρα και ενώ εξακολουθούσα να είμαι απ’ έξω, περιμένοντας με τα μάτια καρφωμένα στο χερούλι της πόρτας για να τη δω να ανοίγει, αντιλήφθηκα ένα ανεπαίσθητο τρίξιμο και είδα ευθύς το πόμολο να κατεβαίνει. Η πόρτα μισάνοιξε, και πρόβαλε το αναμαλλιασμένο –ναι έτσι ακριβώς, αναμαλλιασμένο- κεφάλι του κ. Εισαγγελέα. Η ματιά του όπως ήταν φυσικό έπεσε κατευθείαν πάνω μου ενώ εγώ αυτομάτως σηκώθηκα όρθια- κλαρίνο λέμε- κι έκανα ένα αβέβαιο βήμα προς το μέρος του νομίζοντας ότι πλέον είχε έρθει η ώρα να μπω. Αλλά φευ, πού τέτοια τύχη!

Με φωνή σιγανή που μόλις ακουγόταν  με ρωτάει: «Εμένα περιμένετε»; Ούτε καλημέρες, ούτε άλλα σχετικά, κατευθείαν στο ψητό ο κ.Εισαγγελέας λέω μέσα μου, και απαντώ στα γρήγορα «Ναι, ναι εσάς, με απασχολεί ξέρετε ένα……» Δεν πρόκαμα να τελειώσω τη φράση μου και  με διέκοψε σηκώνοντας το χέρι του λέγοντας βιαστικά «Σε δέκα λεπτά», κι ευθύς ξανάκλεισε την πόρτα ενώ  εγώ απόμεινα κολόνα να αναρωτιέμαι αν η σκηνή όντως διαδραματίστηκε ή αν το φαντάστηκα καθότι τυγχάνω και ολίγον φαντασιόπληκτη, όπως λένε οι άλλοι.

Εν τέλει πέρασαν και τα λεπτά που δεν παίρνω όρκο αν ήταν δέκα ή περισσότερα και ευδοκίμησα να δω ξανά το πόμολο να κατεβαίνει, αυτή τη φορά πιο αποφασιστικά, την πόρτα να ανοίγει, αυτή τη φορά πλατιά και τον κ. Εισαγγελέα να προβάλει ολόκληρος κι όχι προτομή όπως την πρώτη φορά και να με καλεί μέσα: «Περάστε παρακαλώ» μου είπε κι εγώ πέρασα γρήγορα μη τυχόν και το μετανοιώσει, ενώ πίσω μου ακολουθούσε ο ίδιος και έκλεισε ξανά την πόρτα.

Κι αφού πέρασα λοιπόν, έπρεπε πρώτα να συνηθίσουν τα μάτια μου στο μισοσκόταδο που βασίλευε εκεί μέσα μια και τα παντζούρια ήταν θεόκλειστα και το γραφείο φωτιζόταν μόνο από όσο φως του ήλιου περνούσε μέσα από τις γρίλιες. Δεν πρόλαβα να αναρωτηθώ τι στα κομμάτια έκανε τόση ώρα μέσα στα σκοτάδια και σα να το κατάλαβε κι ο ίδιος ότι κάτι δεν πήγαινε καλά, έσπευσε να ανοίξει τα παντζούρια διάπλατα να φωτιστεί ο χώρος.

Ε, κι εκεί ήταν που έπαθα το σοκ της ζωής μου, καλέ μου ήρθε ντουβρουτζάς! Αυτό που αντίκρισαν τα μάτια μου δεν ήταν γραφείο, αχούρι τόλεγες με μεγαλύτερη ευκολία! Με μια γρήγορη ματιά που έριξα – και μέσα μου παρακαλούσα να μην έχω εκείνο το κεραυνόπληκτο βλέμμα που συνηθίζω όταν βλέπω κάτι τρομακτικό- είδα παντού σκορπισμένους φακέλους, παραφακέλους, δικογραφίες να αράζουν τεμπέλικα ακόμη και στο πάτωμα σε στοίβες ετοιμόρροπες, στυλούς, μολύβια, σφραγίδες,  blanco και λοιπά είδη γραφικής ύλης πεταμένα δώθε κείθε πάνω στο γραφείο του, και έναν Εισαγγελέα αναμαλλιασμένο, όπως προείπα, ψιλοαξύριστο απ’ ότι φαινόταν για να μην πω και με την τσίμπλα στο μάτι, με το γνωστό παντελόνι μέχρι τον αστράγαλο, ανοιχτόχρωμο γκρι απ’ ότι θυμάμαι, να με κοιτάει με ύφος …., με ύφος….., παραιτούμαι, δε βρίσκω καμία κατάλληλη λέξη για να περιγράψω το ύφος!

Και αφού λοιπόν πέρασε το πρώτο σοκ – για μένα δηλαδή, γιατί ο ίδιος μάλλον δεν πρέπει να πήρε χαμπάρι την εσωτερική πάλη που γινόταν μέσα μου-  έπρεπε να με βάλει και κάπου να καθίσω! Αμ δε, εύκολο τόχεις! Η μία και μοναδική πολυθρόνα στο γραφείο του κ. Εισαγγελέα πλην της δικής του φυσικά ήταν… ΚΑΤΕΙΛΗΜΜΕΝΗ! Ναι, κατειλημμένη παρακαλώ από μια….. μεγάλη μαύρη βαλίτσα!!

Μεσολάβησαν κάποια δευτερόλεπτα αμηχανίας όπου εγώ μεν έκανα πως χάζευα αδιάφορα, κι εκείνος μάλλον αναρωτιόταν τι περίμενα και δεν ξεκινούσα την εξιστόρηση μου. Θαρρείς όμως και του ήρθε η επιφοίτηση σπεύδει να μου πει «Α, συγγνώμη δε σας είπα να καθίσετε» και με το που τελείωσε την κουβέντα του ορμάει προς τη βαλίτσα με άχαρες δρασκελιές, με επιθετική διάθεση θάλεγα και την αρπάζει απ’ το χερούλι με σκοπό προφανώς να την κατεβάσει απ’ την πολυθρόνα και να μου προσφέρει τη θέση.

Κι εκεί ήταν που έγινε η ζημιά…. γιατί δυστυχώς η βαλίτσα δεν ήταν κλειστή…. και   καθώς την άρπαξε απ’ το χερούλι με επιθετική διάθεση όπως προείπα, άνοιξε διάπλατα και σκόρπισαν στους πέντε ανέμους όλα τα εσώκλειστα υπάρχοντα του κ. Εισαγγελέα και τα κρυμμένα μυστικά του! Τι ήταν αυτό Παναγία μου, τι ντροπή και τι ρεζιλίκι! Μέχρι να καταλάβει κι ο ίδιος τι είχε συμβεί βρέθηκαν τα πουκάμισα του, οι γραβάτες του, κάτι μπυτζάμες και εσώρουχα να στροβιλίζονται στον αέρα και να προσγειώνονται άτσαλα όπου τύχει. Εγώ, ήμουν ν’ ανοίξει η γη να με καταπιεί. Το μυαλό μου άρχισε να δουλεύει πυρετωδώς ψάχνοντας απεγνωσμένα τρόπο να ξεφύγω από τη δυσάρεστη και άβολη κατάσταση στην οποία βρέθηκα.

Κι εκεί λοιπόν ήρθα και κατάλαβα τη διαφορά δικηγόρου από Εισαγγελέα- άλλο level ο άνθρωπος, τέρας ψυχραιμίας! Καθόσον ενώ εγώ αναρωτιόμουν πόσο είχα κοκκινίσει απ’ τη ντροπή για το άτυχο περιστατικό που συνέβη ενώπιον μου, ο κ. Εισαγγελέας, ατάραχος, με δύο- τρεις κινήσεις μάζεψε στα γρήγορα το σκόρπιο ρουχομάνι, τόχωσε όπως όπως μέσα στη βαλίτσα, κάθισε στην πολυθρόνα του και λαχανιασμένος μεν, ανακουφισμένος δε, μου πρόσφερε την άδεια πλέον πολυθρόνα όπου και κάθισα ευελπιστώντας ότι το βλέμμα και το ύφος μου είχαν επανέλθει σε φυσιολογικά επίπεδα.

Μετά απ’ όλα αυτά λοιπόν, η συζήτηση μας έγινε, μπορώ να πω αρκετά ικανοποιητικά, εγώ όμως απέφευγα συστηματικά καθόλη τη διάρκεια να κοιτάζω πίσω από το κεφάλι του κ. Εισαγγελέα, από φόβο μη με πιάσει νευρικό γέλιο,  γιατί δυστυχώς στην εικόνα του Χριστού που ήταν πίσω απ’ το γραφείο του είχε ξεμείνει ένα εμπριμέ σλιπάκι που ξέφυγε της προσοχής του και παρέμεινε εκεί το άτιμο σκαλωμένο στο καρφί απ’ όπου κρεμόταν η κορνίζα.

Όταν βγήκα απ’ το γραφείο του, βρήκα να περιμένουν απ’ έξω δύο γυναίκες για να μπουν με τη σειρά τους μέσα. Έκανα να κλείσω την πόρτα πίσω μου αλλά αμέσως σκέφτηκα ότι ίσως αυτή ήταν η στιγμή για να κάνω την καλή πράξη της ημέρας. Γύρισα το κεφάλι και αφού τον χαιρέτησα και τον ευχαρίστησα για το χρόνο του, του πέταξα δήθεν αδιάφορα «κ. Εισαγγελεύ, το κάδρο πίσω σας είναι ….ε, λίγο στραβό. Ισως πρέπει να το ισιώσετε» και ικανοποιημένη έκλεισα στα γρήγορα κι έφυγα όχι ακριβώς τρέχοντας αλλά με βήμα γοργό, όπου σε απόσταση ασφαλείας πλέον άφησα να βγει αβίαστα το γέλιο που τόση ώρα καταπίεζα!!

Χαρούλα Γεωργιάδου

Κατατέθηκε το σχέδιο νόμου για το ασφαλιστικό

Κατατέθηκε στη Βουλή από το Υπουργείο Εργασίας στις 22.04.16 το σχέδιο νόμου για το ασφαλιστικό. Η κατατεθείσα μορφή του, καθώς και όλες οι σχετικές εκθέσεις, εδώ. 

Αναμένεται η εισαγωγή του στην αρμόδια Επιτροπή.

Η απόφαση του ΣΤΕ για την αναστολή της αποχής

Λόγω του προφανούς ενδιαφέροντός της, δημοσιεύουμε σήμερα την απόφαση της Επιτροπής Αναστολών του ΣΤΕ επί της αιτήσεως αναστολής της αποχής του δικηγόρου Αθηνών Αντώνη Ξενάκη.

Αριθμός 68/2016

Η Επιτροπή Αναστολών του Συμβουλίου της Επικρατείας

(άρθρο 52 του π.δ/τος 18/1989, όπως ισχύει)

 Συνεδρίασε σε συμβούλιο στις 14 Απριλίου 2016 με την εξής σύνθεση: Νικ. Σακελλαρίου, Πρόεδρος, Δ. Σκαλτσούνης, Εμ. Κουσιουρής, Σύμβουλοι. Γραμματέας η Μ. Παπασαράντη.

 Για να αποφασίσει σχετικά με την από 7 Απριλίου 2016 αίτηση:

 του .. του …, κατοίκου Κορωπίου Αττικής (.. ..),

 κατά των: 1) ν.π.δ.δ. με την επωνυμία «ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΑΘΗΝΩΝ» και 2) συντονιστικού οργάνου των Δικηγορικών Συλλόγων Ελλάδος με την επωνυμία «ΟΛΟΜΕΛΕΙΑ ΤΩΝ ΠΡΟΕΔΡΩΝ ΤΩΝ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΩΝ ΣΥΛΛΟΓΩΝ ΕΛΛΑΔΟΣ», που εδρεύουν στην Αθήνα (Ακαδημίας 60).

 Με την αίτηση αυτή ο αιτών επιδιώκει να ανασταλεί η εκτέλεση των: α) από 31.3.2016 αποφάσεως του Διοικητικού Συμβουλίου του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών και β) από 29.3.2016 αποφάσεως της Ολομέλειας των Προέδρων των Δικηγορικών Συλλόγων Ελλάδος και κάθε άλλης σχετικής πράξης ή παράλειψης της Διοικήσεως.

Κατά τη συνεδρίασή της η Επιτροπή άκουσε τον εισηγητή, Σύμβουλο Δ. Σκαλτσούνη.

Α φ ο ύ   μ ε λ έ τ η σ ε   τ α   σ χ ε τ ι κ ά   έ γ γ ρ α φ α

Σ κ έ φ θ η κ ε   κ α τ ά   τ ο ν   Ν ό μ ο

1. Επειδή, καταβλήθηκε το νόμιμο παράβολο (4127586-7/2016 έντυπα παραβόλου).

2. Επειδή, από τα στοιχεία του φακέλου προκύπτουν τα εξής: Στις 9.1.2016 συνεδρίασε στα γραφεία του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών (Δ.Σ.Α.) η Συντονιστική Επιτροπή των Δικηγορικών Συλλόγων Ελλάδας, προκειμένου να συζητήσει προσχέδιο νόμου για την κοινωνική ασφάλιση. Λόγω διαφωνίας των δικηγόρων προς το προσχέδιο αποφάσισε να κηρύξει πανελλαδική αποχή των δικηγόρων από τα καθήκοντά τους από 12.1.2016 έως και 14.1.2016 και να εισηγηθεί προς την Ολομέλεια των Δικηγορικών Συλλόγων Ελλάδας συνέχιση και κλιμάκωση καθολικής αποχής αόριστης διάρκειας. Το Διοικητικό Συμβούλιο (Δ.Σ.) του Δ.Σ.Α. αποφάσισε στις 11.1.2016 να συμμετάσχει στην αποχή από 12.1.2016 έως και 14.1.2016. Ακολούθως, με αλλεπάλληλες αποφάσεις της Συντονιστικής Επιτροπής ή της Ολομέλειας των Προέδρων των Δικηγορικών Συλλόγων Ελλάδας αποφασίστηκε η συνέχιση της πανελλαδικής αποχής των δικηγόρων έως και τις 4.4.2016. Με αντίστοιχες δε αποφάσεις του Δ.Σ. του Δ.Σ.Α. αποφασίστηκε η συνέχιση της αποχής των δικηγόρων της Αθήνας μέχρι την ως άνω ημερομηνία. Στις 15.1.2016 (σχετική ανακοίνωση στον ιστοχώρο του Δ.Σ.Α.) αποφασίστηκε το πλαίσιο χορήγησης αδειών για την κατ’ εξαίρεση διενέργεια διαδικαστικών πράξεων, ενώ στις 22.1.2016 το Δ.Σ. του Δ.Σ.Α. αποφάσισε τη συγκρότηση δευτεροβάθμιας επιτροπής αδειών. Στις 12.2.2016 δημοσιεύθηκε στον ιστότοπο του Δ.Σ.Α. ανακοίνωση, σύμφωνα με την οποία οι αναφορές που υποβάλλονται στο πειθαρχικό τμήμα για παραβίαση του πλαισίου της αποχής δεν θα επιβαρύνονται με παράβολο και θα εξετάζονται κατ’ απόλυτη προτεραιότητα. Στις 29.3.2016 η Ολομέλεια των Προέδρων των Δικηγορικών Συλλόγων Ελλάδας αποφάσισε τη συνέχιση της αποχής έως και τις 15.4.2016. Στις 31.3.2016 το Δ.Σ. του Δ.Σ.Α. αποφάσισε τη συνέχιση της αποχής των δικηγόρων της Αθήνας έως και τις 15.4.2016. Ήδη με την κρινόμενη αίτηση ζητείται να ανασταλεί η εκτέλεση των δύο τελευταίων πράξεων. Κατ’ αυτών ο αιτών έχει ασκήσει την από 7.4.2016 αίτηση ακυρώσεως, για την οποία ορίστηκε δικάσιμος η 13η.5.2016.

3. Επειδή, κατά το άρθρο 52 παρ. 6 του π.δ. 18/1989 (Α΄ 8), γίνεται δεκτή η αίτηση αναστολής, όταν κρίνεται ότι η άμεση εκτέλεση της προσβαλλόμενης πράξης θα προκαλέσει στον αιτούντα βλάβη ανεπανόρθωτη ή δυσχερώς επανορθώσιμη σε περίπτωση ευδοκίμησης της αίτησης ακυρώσεως. Ο αιτών προβάλλει ότι ο ίδιος και η σύζυγός του, είναι δικηγόροι Αθηνών και διατηρούν δικηγορικά γραφεία στο Κορωπί μόνη πηγή εσόδων τους είναι τα κέρδη από την άσκηση της δικηγορίας δεν διαθέτουν άλλους πόρους εισοδήματος είναι γονείς τριών ανηλίκων τέκνων το γραφείο τους στο Κορωπί επιβαρύνεται με τραπεζικό δάνειο τα έσοδά τους, λόγω της οικονομικής κρίσης, έχουν μειωθεί πολύ κατά τα τελευταία έτη (οικονομικό έτος 2013: 15.409,20 ευρώ, οικονομικό έτος 2014: 16.268,47 ευρώ, οικονομικό έτος 2015: 26.058,15 ευρώ) οι λοιπές επιβαρύνσεις (εισφορά αλληλεγγύης, φόρος επιτηδεύματος, Φ.Π.Α. στις δικηγορικές υπηρεσίες κ.λπ.) είναι σημαντικές εξαιτίας των προσβαλλομένων πράξεων αποκλείεται η εργασία τους, άρα δεν μπορούν να κερδίσουν χρήματα και να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους, και έτσι κινδυνεύει η επιβίωση αυτών και των ανήλικων τέκνων τους. Προς απόδειξη των ισχυρισμών του ο αιτών προσκομίζει πιστοποιητικό οικογενειακής κατάστασης, εκκαθαριστικά σημειώματα οικονομικών ετών 2013 και 2014 και φορολογικού έτους 2014, σύμβαση τοκοχρεωλυτικού δανείου, καθώς και την από 8.4.2016 τραπεζική ενημερότητα για το ως άνω δάνειο από την οποία προκύπτει ότι έχει ληξιπρόθεσμη οφειλή. Προσκομίζει επίσης δικόγραφα και κλήσεις δικαστηρίων για δίκες που δεν έγιναν λόγω της αποχής των δικηγόρων από 12.1.2016 έως και 15.4.2016.

4. Επειδή, κατά την κρίση της Επιτροπής, τα μνημονευθέντα στην προηγούμενη σκέψη στοιχεία δεν επαρκούν για την απόδειξη των ισχυρισμών του αιτούντος περί επέλευσης ανεπανόρθωτης ή δυσχερώς επανορθώσιμης βλάβης, δοθέντος ότι απομένει ελάχιστο χρονικό διάστημα μέχρι τη λήξη ισχύος της προσβαλλόμενης πράξης του Δ.Σ.Α. Εν πάση δε περιπτώσει, προβλέπεται, κατά τα εκτεθέντα στη δεύτερη σκέψη, η δυνατότητα χορήγησης άδειας για παράσταση σε δικαστήριο κατά τη διάρκεια της αποχής των δικηγόρων, ενώ ο αιτών δεν προσκόμισε στοιχεία σχετικά με τα έσοδα που ενδεχομένως απέφερε η άσκηση της δικηγορίας στον ίδιο και τη σύζυγό του κατά το διάστημα αυτό.

5. Επειδή, περαιτέρω, ο αιτών προβάλλει ότι, ανεξαρτήτως βλάβης, η αίτηση αναστολής πρέπει να γίνει δεκτή λόγω πρόδηλης βασιμότητας της αίτησης ακυρώσεως (άρθρο 52 παρ. 7 εδ. α΄ π.δ. 18/1989). Ειδικότερα, προβάλλει ότι: Α) οι προσβαλλόμενες πράξεις παρά το νόμο καθιστούν την αποχή υποχρεωτική κατά τον αιτούντα, τούτο προκύπτει από το ότι α) κατά τη διάρκεια της αποχής ο Σύλλογος απαγορεύει τη έκδοση γραμματίων προείσπραξης επομένως, ο δικηγόρος δεν μπορεί να τελέσει καμία εργασία (παράσταση σε δικαστήρια, επιτροπές και άλλες αρχές, κατάθεση αγωγών και διαταγών πληρωμής, παράσταση σε συμβόλαια) β) ο Κώδικας Δικηγόρων (άρθρα 140 επόμενα) ορίζει ότι οι δικηγόροι που δεν συμμορφώνονται με τις αποφάσεις του Δ.Σ. και της Γενικής Συνέλευσης υπόκεινται σε βαρύτατες πειθαρχικές κυρώσεις, οι οποίες φθάνουν μέχρι και την παύση από το λειτούργημα για μεγάλο χρονικό διάστημα. Β) οι προσβαλλόμενες πράξεις ελήφθησαν σε συνέχεια προηγουμένων αποφάσεων για αποχή επομένως, συνιστούν αποχή αόριστης διάρκειας, γεγονός που έρχεται σε αντίθεση με τα άρθρα 5 και 20 του Συντάγματος και 6 της Ε.Σ.Δ.Α. Ο Δ.Σ.Α. με το από 12.4.2016 υπόμνημα προς το Δικαστήριο προβάλλει τα ακόλουθα: Η αποχή των δικηγόρων από τα καθήκοντά τους είναι νόμιμο μέσο εντασσόμενο στη συλλογική-συνδικαλιστική δράση των Δικηγορικών Συλλόγων. Μάλιστα, κατά το άρθρο 241 του Κ.Πολ.Δ. «σε περίπτωση αποχής των δικηγόρων, οι υποθέσεις αναβάλλονται υποχρεωτικά σε δικάσιμο που ανακοινώνει το δικαστήριο εντός αποκλειστικής προθεσμίας ενενήντα ημερών ή σε άλλη εμβόλιμη δικάσιμο». Με τον τρόπο αυτό, λαμβανομένου υπόψη και του πλαισίου χορήγησης αδειών, δεν αποστερείται ο πολίτης τη δικαστική του προστασία. Περαιτέρω, ο Δ.Σ.Α. επέλεξε να προβεί σε αποχές ορισμένης διάρκειας, οι οποίες επαναλαμβάνονται, καθώς αναβάλλεται συνεχώς η κατάθεση του νέου ασφαλιστικού νομοσχεδίου, που αποτελεί και το λόγο για τη λήψη του επίμαχου μέτρου της αποχής. Κατά τον Δ.Σ.Α., το διακύβευμα για τους δικηγόρους είναι ιδιαιτέρως σημαντικό, καθώς, αν το νομοσχέδιο ψηφιστεί από τη Βουλή, θα εξανεμιστεί το αναγκαίο για τον βιοπορισμό των δικηγόρων εισόδημα. Με δεδομένο ότι το νομοσχέδιο δεν έχει κατατεθεί ακόμη στη Βουλή, το μέτρο της αποχής δεν είναι απρόσφορο, ούτε υπερβολικός ο συνολικώς διαδραμών χρόνος της αποχής. Σε σχέση, τέλος, με το πλαίσιο χορήγησης των αδειών, ο Δ.Σ.Α. υποστηρίζει ότι το σύστημα αυτό αποσκοπεί στην τήρηση των κανόνων δεοντολογίας, την αποτροπή του κινδύνου ερημοδικίας, των προστριβών μεταξύ των δικηγόρων και του αθέμιτου ανταγωνισμού.

6. Επειδή, με την 2512/1997 απόφαση της Ολομέλειας του Δικαστηρίου κρίθηκε, μεταξύ άλλων, ότι «οι αποφάσεις των δικηγορικών συλλόγων που κηρύσσουν αποχή των μελών τους από την άσκηση των έργων τους δεν αντίκεινται μεν, καταρχήν, […] σε συνταγματικές ή άλλες διατάξεις, υπόκεινται όμως σε περιορισμούς που επιβάλλουν το άρθρο 20 παρ. 1 του Συντάγματος, το οποίο καθιερώνει το δικαίωμα καθενός για δικαστική προστασία, το άρθρο 6 της Συνθήκης της Ρώμης, το οποίο καθιερώνει το δικαίωμα για δίκαιη δίκη, η οποία εξυπονοεί το δικαίωμα των διαδίκων να υπερασπίζουν τις υποθέσεις τους με δικηγόρο της εκλογής τους, καθώς και το άρθρο 5 παρ. 1 του Συντάγματος που κατοχυρώνει την επαγγελματική ελευθερία και το δικαίωμα για ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητας. Οι περιορισμοί αυτοί ανάγονται στο χρόνο που μπορεί να διαρκέσει η αποχή και που πρέπει, ενόψει των διακυβευομένωv συμφερόντων, να είναι βραχύς και στη φύση της απόφασης περί αποχής, που δεν μπορεί να γεννά πειθαρχική ευθύνη για τα μέλη του συλλόγου που δεν συμμορφώνονται. Ο χρόνος της διάρκειας της αποχής πρέπει να ορίζεται στην ίδια την απόφαση που κηρύσσει την αποχή, ελέγχεται δε ακυρωτικώς από το Συμβούλιο της Επικρατείας, το οποίο, εν προκειμένω, ασκεί έλεγχο ορίων».

7. Επειδή, η Επιτροπή κρίνει ότι η αίτηση ακυρώσεως δεν παρίσταται προδήλως βάσιμη, λαμβανομένου υπόψη ότι οι προσβαλλόμενες αποφάσεις του Δ.Σ.Α. και της Ολομέλειας των Προέδρων των Δικηγορικών Συλλόγων Ελλάδας προσδιορίζουν συγκεκριμένο χρόνο αποχής άλλωστε, δεν μπορεί να θεωρηθεί πρόδηλο ότι ο συνολικός χρόνος διάρκειας της αποχής από την έναρξη αυτής μέχρι και τις 15.4.2016 υπερβαίνει το επιτρεπόμενο από τις διατάξεις του Συντάγματος και της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (Ε.Σ.Δ.Α.) βραχύ χρονικό διάστημα, ενόψει των ισχυρισμών του Δ.Σ.Α. που μνημονεύθηκαν στην πέμπτη σκέψη, αλλά και του οριακού ελέγχου που ασκεί, ως προς το ζήτημα αυτό, ο ακυρωτικός δικαστής. Περαιτέρω, μπορεί να υποστηριχθεί η εκδοχή ότι τυχόν μη συμμόρφωση μελών του Δ.Σ.Α. προς την προσβαλλόμενη απόφαση του Συλλόγου δεν συνεπάγεται, άνευ άλλου τινός, πειθαρχική ευθύνη για τα μέλη αυτού. Τέλος, ναι μεν στην παρ. 4 του άρθρου 61 του Κώδικα Δικηγόρων (ν. 4194/2013, Α΄ 208), όπως αυτή αντικαταστάθηκε από την περ. γ΄ της παρ. 8 του άρθρου 7 του ν. 4205/2013 (Α΄ 242), ορίζεται ότι, εφόσον δεν κατατεθεί ενώπιον του δικαστηρίου γραμμάτιο προκαταβολής της προβλεπόμενης από την παρ. 1 του ίδιου άρθρου εισφοράς προς τον οικείο δικηγορικό σύλλογο, η σχετική διαδικαστική πράξη είναι απαράδεκτη, η διάταξη δε αυτή είναι σύμφωνη με το Σύνταγμα και την Ε.Σ.Δ.Α. (Σ.τ.Ε. 1858/2015 Ολομ.) ωστόσο, μπορεί να υποστηριχθεί η εκδοχή ότι το απαράδεκτο τούτο θεραπεύεται, ενόψει των άρθρων 20 παρ. 1 του Συντάγματος και 6 παρ. 1 της Ε.Σ.Δ.Α., στην περίπτωση που, λόγω της απόφασης περί αποχής, δεν είναι εφικτή η κατάθεση γραμματίου προκαταβολής.

8. Επειδή, κατόπιν των ανωτέρω, η κρινόμενη αίτηση πρέπει να απορριφθεί.

Δ ι ά   τ α ύ τ α

 Απορρίπτει την αίτηση.

 Διατάσσει την κατάπτωση του παραβόλου.

 Κρίθηκε και αποφασίσθηκε στην Αθήνα στις 14 Απριλίου 2016 και η απόφαση εκδόθηκε

αυθημερόν.

                Ο Πρόεδρος                                              Η Γραμματέα

            Νικ. Σακελλαρίου                                     Μ. Παπασαράντη